Mijn reis naar Oeganda

Een reis vol hoogtepunten!

Ki kati, oli otya?

Voordat ik verder ga met mijn verslaving, vond ik het wel weer eens tijd worden voor een nieuw verhaal op mijn blog. Tegenwoordig ben ik naast het vrijwilligerswerk dat ik doe, namelijk ook heel erg druk met ‘snake’. Weten jullie nog? Dat is dat geweldige spelletje dat je op je eerste mobieltje kon vinden. Omdat ik het hier ook weer met zo’n mooie old school telefoon moet doen, dacht ik: laat ik er dan ook maar wat moois van maken. Samen met mijn huisgenoot zit ik op dit moment midden in een serieuze battle. Tot nu toe heb ik de high score, en dat moet natúúrlijk wel zo blijven!

Maargoed, back to business! Het gaat hier nog steeds heel erg goed! Het is ongelofelijk maar over 4 weken ben ik al weer thuis. Ik kom tijd te kort hier in het super mooie Uganda! Waar zal ik beginnen? In de twee weken die inmiddels alweer zijn verstreken na het schrijven van m’n vorige verhaal, is er weer veel gebeurd. De hoogtepunten wil ik weer graag met jullie delen!

Ik begin bij vorige week dinsdag. Toen ben ik met Joyce mee geweest naar het project (Katalemwe) waar zij vrijwilligerswerk deed. Katalemwe is een plek waar kinderen revalideren na een operatie. Ook worden hier kinderen opgevangen die een handicap hebben. Er zijn kinderen met een open rug (spina bifida), waterhoofd, klompvoeten, botinfecties (osteomyelitis) en hersenbeschadigingen. Het was een héél bijzondere dag! Heb heel veel gelachen met de kinderen maar tegelijkertijd ook heel veel kippenvelmomentjes gehad. Het is ongelofelijk, er komen hier handicaps voor die in Nederland helemaal niet bestaan. En.. dat is ‘simpelweg’ omdat ze in Nederland deze handicaps kunnen opereren. Met dat idee in je achterhoofd, loop je daar wel als een héél rijk mens rond. Het liefst nam ik deze kinderen even mee naar Nederland zodat ze in Nederland geopereerd kunnen worden. Maar helaas gaat dat niet.

’s Ochtends hebben Joyce en ik nagels gelakt en geknutseld. Nagellak ik alle kleuren van de regenboog, ze vonden het geweldig! Niet alleen de kinderen vonden dit geweldig, ook de moeders en de verzorgers! De meeste kinderen die worden opgevangen bij Katalemwe, zijn hier samen met een familielid. De oudere kinderen zijn er meestal alleen. Omdat familie niet altijd in de buurt woont, zien de kinderen die alleen zijn vaak een lange tijd hun familie niet. Dit is best sneu om te zien! Eén van de jongens die alleen is, is Henry. Henry is 18 jaar en heeft een contractuur van zijn achillespees. Hij heeft ook een gebroken knieschijf gehad. Zijn ene voet kan niet plat op de grond staan, hij kan alleen op zijn tenen lopen. Samen met Henry gingen we kaarten maken. Het is bizar om te zien dat je een jongen van 18 héél gelukkig kunt maken met een engeltjeskaart. In opperste concentratie is hij bezig geweest om de kaart zo mooi mogelijk te maken. Ondertussen kwamen er ook andere kinderen kaarten maken, waaronder Maria, 2 jaar oud met klopvoetjes. Ze ging bij Joyce op schoot zitten en op het zelfde moment viel ze ook in slaap. Daarna ging de bel. Tijd voor posho en bonen! We hebben tussen de kinderen, op het gras geluncht. De kinderen hebben Joyce haar camera weten te scoren en maken ondertussen foto’s van werkelijk alles wat ze zien. Héél erg leuk om de foto’s later terug te bekijken.

Na de lunch werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een school waar uitleg werd gegeven over ‘het leven met een handicap’. Judith en Zulfa (meisjes van 16 en 17) , vertelden aan Joyce en mij dat een handicap in Uganda niet geaccepteerd wordt. Het is vaak moeilijk om een school te vinden waar je naar toe kunt, bovendien wordt je gepest, uitgescholden en genegeerd. Zulfa heeft een verkromming aan de rug (scoliose), waardoor ze mank loopt. Judith is verbrand op haar romp en onderarm, ze heeft al verschillende hersteloperaties gehad.

De les over ‘het leven met een handicap’, bleek in een kerk te zijn naast een high school. De les begon met een kerkdienst. Alle kinderen die naar voren wilden komen om te zingen en te dansen, mochten dit doen. Het was zo mooi om te zien, ‘gezonde’ en ‘gehandicapte’ kinderen stonden allemaal door elkaar heen te dansen en te zingen. Daarna begon een social worker van Katalemwe met haar verhaal. Ze vertelde over het revalidatiecentrum, het werk wat ze doen en over die kinderen met de handicap. Ze vertelde dat al deze kinderen er niet zelf voor gekozen hebben om met een ‘handicap’ door het leven te moeten en dat het heel erg belangrijk is dat een handicap geaccepteerd wordt. De kinderen droegen allemaal een shirt met de zin: “Give me a chance to play en learn, I am more than my disability.” De kinderen van Katalembwe gingen vervolgens allemaal één voor één hun verhaal doen voor de volle kerk met studenten. Ze deden hun verhaal bijna allemaal in het Luganda, maar dat deed er niet, ik had overal kippenvel. Betty, een meisje van 9, vertelde bijvoorbeeld dat ze toen ze 5 haar was een boda-ongeluk heeft gehad. Ze heeft haar voet verbrijzeld en dit is niet goed genezen. Haar hele voet is vervormd en ze loopt nu heel slecht. Ze heeft verschillende corrigerende operaties gehad en nu zijn ze bezig met een spalk om haar lopen te verbeteren. Heel indrukwekkend als een meisje van 9 dit zo ‘even’ aan een volle kerk met studenten, door wie zo normaal wordt uitgelachen, verteld!

Na de les, willen we met z’n allen weer in een grote bus vertrekken naar Katalemwe. Maar helaas…. een LEKKE BAND! En om nu te gaan lopen met al die krukken en misvormingen…. We kwamen ongeveer 2 uur later aan bij Katalemwe dan gepland haha.

De bodarit van het Doingooodhuis naar Katalemwe was trouwens ook nog weer een avontuur op zich! We moesten met de boda over de snelweg! Man o man… het was me weer wat! Gelukkig kan ik er ondertussen ook van genieten. Eerlijk gezegd denk ik dat ik de boda nog ga missen als ik terug ben in Nederland.

En dan mijn volgende hoogtepunt! De MURCHISON FALLS SAFARI! Het was onbeschrijfelijk zo mooi! Ik kan er dus ook weinig meer over vertellen. Alleen dat ik zodra ik thuis ben in Nederland, gelijk weer ga sparen voor mijn volgende safari. Ik heb papa al overgehaald om ook mee te gaan. Dat wordt een gezellige boel! Kan niet wachten, heb nu al heimwee naar die plek! Het is zo gek om rond te rijden/varen tussen de olifanten, giraffen, buffels, nijlpaarden, hartenbeesten, krokodillen, prachtige vogels… en nog veel meer stuk voor stuk mooie beesten. Oja… we hebben ook nog heel veel pumba’s gezien. Hahaha die beesten kun je dan eigenlijk weer mooi van lelijkheid noemen. Ik ben ook nog bijna aangevallen door zo’n beest! Ik wilde graag met een pumba op een foto. Nou… ik heb het geweten! Ineens begon hij hele rare geluiden te maken en kwam hij op me afgerend. Ik wist niet hoe snel ik weg moest zijn. Tijdens mijn vlucht, bleef ik NATUURLIJK met mijn voet in een modderplas haken waardoor ik bijna viel en dat beest bijna de mogelijkheid had om me op te eten. Het was me wat. We hebben weer HEEL wat slappelach momentjes meegemaakt tijdens de safari.

Maar écht… ik raad iedereen aan om op safari te gaan. Overal waar je kijkt, is het gewoon super mooi! Daarnaast was de plek waar we sliepen trouwens ook écht niet normaal. We sliepen in een bed en breakfast dat aan de Nijl lag. In ons hutje hadden we uitzicht op de Nijl en vanuit ons bed konden we de Nijlpaarden horen. Heel gaaf!

Zo.. dat was de Safari. Dan zijn we nu aangekomen bij mijn laatste hoogtepunt van de afgelopen twee weken; mijn eerste twee werkdagen bij Nafasi. Nafasi is het kleinschalige kinderopvanghuis waar ik al in eerdere verhalen over heb geschreven. Sinds deze week werk ik 3 dagen bij Wakisa Ministries en 2 dagen bij Nafasi. Nafasi vind ik namelijk ook écht een prachtig project en ik wil mijn tijd hier in Uganda optimaal benutten.

De afgelopen 7 weken die ik bij Wakisa Ministries heb gewerkt, hebben we al 2 baby’s van Wakisa Ministries naar Nafasi gebracht. Natuurlijk was het mooier geweest als dit niet nodig was geweest, maar als er geen andere uitweg is dan weet ik écht zeker dat Nafasi een hele goede oplossing is. Ik heb genoten de afgelopen twee dagen! Knuffelen met de baby’s en knutselen, lezen, zingen en schommelen met de kinderen. Ik wist niet dat ik er zo vrolijk van kon worden. En het is zo mooi om te zien dat de baby’s van Wakisa naar zo’n goede plek zijn gebracht. Mijn dagen werden nog mooier doordat Jackie (het hoofd van Nafasi) en ik super goede plannen heb gemaakt voor het geld dat ik in Nederland ingezameld heb met familie, vrienden en de kerk. We willen het gaan besteden aan nazorg voor tienermoeders.

In eerste instantie zou ik het geld besteden aan Wakisa Ministries. Maar aangezien dit project eigenlijk heel erg goed loopt doordat het al heel veel donateurs heeft, ben ik verder gaan kijken. Wat me de afgelopen weken héél erg bezig heeft gehouden is het feit dat er in Uganda geen organisaties zijn die nazorg kunnen bieden aan tienermoeders. Hier heb ik met Vivian (de directrice van Wakisa) over gesproken. Ik heb gevraagd of het eventueel ook mogelijk zou zijn om het ingezamelde geld te besteden aan onderwijs o.i.d. voor de tienermoeders van Wakisa die niet terug kunnen naar huis. Dit is geen optie omdat er veel bij komt kijken. Wakisa heeft het al druk genoeg met de voorzorg, wat ik overigens ook enigszins begrijp. Vivian ziet wel het probleem in en ze denkt er ook écht over na. Ze zou bijvoorbeeld graag zien dat de baby’s van Wakisa niet meer naar het grootschalige opvanghuis gaan waar ze normaal gesproken heen gaan. Ze zou heel graag willen dat de baby ’s voortaan naar Nafasi gaan. Binnenkort gaan Wakisa en Nafasi dus met elkaar om de tafel om hierover te praten. Heel mooi!

Jackie vertelde mij gister dat zij ook heel graag zou zien dat de baby’s van Wakisa naar Nafasi toe komen. Ze vertelde dat ze een hart heeft voor deze tienermeiden, ze zou deze meiden heel graag willen helpen. En volgens haar hoeft dit ook niet heel erg moeilijk te zijn. Het is alleen echt een geldkwestie. Maar.. met het ingezamelde geld kunnen we heel wat bereiken! Op dit moment zijn er 3 tienermoeders die écht hulp nodig hebben. Jackie zou ze graag helpen met beroepsonderwijs en counseling. De meiden krijgen counseling om te kunnen praten over hun problemen. En daarnaast beroepsonderwijs in bijvoorbeeld kleding maken, knutselwerken of koken zodat ze hier zelf hun geld mee kunnen verdienen. Daarnaast krijgen de meiden ook opstartgeld mee. Ze krijgen de materialen die nodig zijn om bijvoorbeeld kleding te maken. Als de meiden met dit geld iets kunnen opzetten waarmee ze zelf hun inkomen kunnen gaan genereren zou dat natuurlijk super zijn. Een hele duurzame besteding! Zodra ze inkomen hebben, kunnen ze voor onderdak en voedsel zorgen waardoor ze óók de zorg van hun kindje weer op zich kunnen nemen. Wat natuurlijk helemaal geweldig zou zijn! Deze plannen maken me helemaal enthousiast. En… met het ingezamelde geld kunnen we hier veel meer dan 3 tienermeiden helpen. Het is nog niet helemaal definitief, ik moet het ook eerst nog goed met Doingoood overleggen. Volgende week gaan Jackie en ik op huisbezoek bij de tienermoeders die op dit moment heel goed hulp kunnen gebruiken.

En ik loop van de ene bijzondere gebeurtenis in de andere… Vandaag kwamen de nieuwe eigenaren van Nafasi op bezoek. Het bleek een Nederlands stel te zijn die nog meer projecten ondersteunt in Uganda. Ze werken vanuit Nederland. Deze mensen werken samen met de EO. En wat blijkt, volgende week komen ze filmen voor Meterdaad. Nafasi komt dus op de Nederlandse televisie. Én… last but not least, Wakisa Ministries wordt ook nog gefilmd. Ze willen in dit programma namelijk het verhaal van Marion volgen. Marion is het meisje die 2 weken geleden vanuit Wakisa haar babytje naar Nafasi heeft gebracht. Omdat Marion een lange tijd opgevangen is geweest bij Wakisa, willen ze ook nog bij Wakisa filmen. Marion wordt ook één van de meiden die we (als alles doorgaat) gaan steunen met het ingezamelde geld.

Ik kreeg deze week ook nog een héél leuk mailtje! Vanuit de Vredehorst is er nog een keer 250 euro gedoneerd! Het is zo SUPER dat iedereen zo meeleeft, ik heb er écht geen woorden voor! Héél erg bedankt! Dankzij dit geld is Nafasi de komende maanden voorzien in babymelk. Het is een korte termijn besteding maar het is op dit moment wel heel hard nodig. Babymelk is erg duur en omdat er dus in korte tijd 2 baby’s bij zijn gekomen, kunnen ze wel wat extra gebruiken. Volgende week ga ik samen met Inge, de coördinator van Doingoood, babymelk inslaan. Echt TOP!

Zo… zonder dat ik het heb opgemerkt, heb ik zo weer 4 kantjes vol geschreven. Het wordt dus weer nodig tijd dat ik er een einde aan ga breien. Ik hoop dat jullie weer genoeg leesvoer hebben voor de komende twee weken want ik dénk dat ik door mijn snakeverslaving de komende twee weken geen tijd heb voor nieuw verhaal. Grapje:)

Morgenochtend vertrek ik trouwens weer met een aantal huisgenoten naar Jinja. Dit keer NIET om te raften! Ik ga naar de bron van de Nijl. En we blijven er ook een nachtje slapen….omdat we de camping de vorige keer zo mooi vonden!

Fijn weekend allemaal!

Heel veel liefs uit Uganda!

Reacties

Reacties

Bonnie

Hey lianne. Wat weer een indrukwekkend verhaal! Maar eigenlijk moet je ons ff zien zitten; ) heleen en ik zitten in de tamboer op rij 5 jou blog te lezen ;) we zijn in afwachting van jan akkerman!:) Dikke Kus Van Ons xxx

pake en beppe

Zo meid, wat weer een verhaal. Raak jij straks wel uitgepraat als je weer thuis bent? Je zult nog heimwee krijgen van JOU meiden en niet te vergeten JOU baby's.
Fijn dat je ook nog financiële steun krijgt uit de kerk.
Het was ook deze keer een feest om jou verhaal te lezen, we zijn weer diep onder de indruk. We hopen dat je een fijn weekend hebt en ook volgende week weer een super- werkweek. We leven natuurlijk weer erg met je mee. Een heel dikke knuffel van ons en tot de volgende keer. Nog maar drie en een halve week en dan ben je al weer thuis. Achteraf vliegt de tijd. XXX

Esther

Lieve Lianne, wat een prachtige verhaal heb je geschreven! Ik hoop dat het allemaal lukt om het geld daar te besteden waar het nodig is, veel succes! Genietse, bijna alweer om! Wat gaat het hard! Liefs

Gea Hoekstra

Lieve Lianne, Heerlijk om je verhaal weer te lezen. Wat maak je veel mee! Ik ben heel benieuwd als de projekten op de tv komen. Hoop dat ik tegen die tijd een berichtje van jullie krijg, wanneer het uitgezonden wordt. Wij hebben geen tvgids hier in Noorwegen.
Ik vind het allemaal fantastisch wat je doet. Je betekent veel voor die kinderen daar. Fijn dat je nadenkt over de nazorg van tienermoeders. En fijn dat je nog weer extra geld krijgt. We zijn er in ieder geval zeker van dat dit geld goed besteed wordt!
Prachtige foto's heb je gemaakt van de safari.
Ik denk net als beppe, volgens mij raak je niet uitgepraat als je weer thuis bent! Wat gaat het allemaal snel, 4 weken nog maar. Jammer dat ik dan de verhalen niet meer hoor.... haha.
Maar de weken zijn nog niet om, dus kan ik nog even genieten van je verhalen :))
Succes met alles!
Veel liefs Gea

jacolien

MOOI !!

Hans

Mooi wat je daar allemaal doet Lianne. En volgens mij kan je ook nog als schrijfster je brood verdienen!

Lidy

Lianne, indrukwekkend, ik wil ook:)

Alfred

buurmeisje, buurmeisje...wat maak jij een tijd door!! Ervaringen die niemand jou meer kan afnemen en een nog beter mens vormen dan je al was!
Mooi om te lezen dat donaties uit de Vredehorst direct omgezet worden in concrete hulp. Das mooi! Nog heel veel succes en plezier daar in je laatste maand.

pake en beppe

Dag lieve Lianne. We hebben via jou moeder gehoord waar je nu weer mee bezig bent. Kind, wat een mooie plannen en wat kun je veel betekenen voor anderen die je (en ons) zo nodig hebben. Fijn dat je goede resultaten kunt bereiken. We realiseren ons, dat je tijd daar al behoorlijk opschiet. Je komt nog tijd te kort !! over ruim twee weken ben je al weer terug en kunnen we al je verhalen rechtstreeks horen. We zien er naar uit. We hopen dat je daar nog een heel fijne tijd hebt.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van ons. P & B

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood