Lieve allemaal,

Mijn éérste bericht vanuit Uganda! Het is nog steeds een beetje onwerkelijk maar… ik het is toch écht waar dat ik hier nu ben! Ik ga proberen een gestructureerd verhaal te schrijven maar ik heb eigenlijk geen idee waar ik moet beginnen. De afgelopen dagen zijn heel indrukwekkend geweest. Wat ben ik blij dat ik dit avontuur ben aangegaan. Nu al!

Dinsdagochtend begon het avontuur. Om 11:00 vertrok het vliegtuig. Mijn voornemen was dat ik het ‘afscheid nemen’ niet te zwaar moest nemen. Maar… Dat is dus absoluut niet gelukt. Laat ik het zo zeggen dat ik dinsdag heel wat extra water en zout nodig had om alle tranen te compenseren. Het onbekende maakte het denk ik allemaal zo spannend want drie maanden vind ik in principe heel goed te overzien. De vlucht liep allemaal gesmeerd, heel fijn! Ik had onderweg genoeg te lezen. Van mama kreeg ik vlak voor dat ik door de douane ging een map vol met héél veel kaartjes van familie en vrienden. Écht super lief! Wat een lieve berichtjes stonden er in.. en héle mooie songteksten en spreuken. Iedereen ontzettend bedankt! Haha, de kaartjes bezorgden wel weer wat tranen maar ik werd in het vliegtuig omringt door Afrikaanse mannen die mij gelijk weer wisten op te vrolijken.

Na een tussenstop in Kigali, Rwanda ben ik om 23:00 geland in Entebbe, Uganda. Echt heel bijzonder dat ik nu zelf de warmte van Afrika kon voelen en dat ik nu zelf de Afrikaanse geur kon ruiken waar ik al zoveel verhalen over had gehoord. Toen ik mijn visum had geregeld en ik m’n koffers van de band gehaald had, stond Charly (de chauffeur van Doingoood) op me te wachten. Charly heeft me naar het Doingoood huis in Kampala gereden, dat was ongeveer 45 minuten rijden. Ik woon hier in een huis met 8 andere Nederlandse vrijwilligers. Heel leuk!

De volgende dag kreeg ik een rondleiding door Kampala. Dit was heel bizar, de vorige dag had ik namelijk doordat het donker was nog eigenlijk niks gezien van het land, ik had alleen de chaos in het verkeer opgemerkt. Het moment dat ik ‘s ochtends de hekken rondom ons huis uit liep zag ik gelijk hutjes waar hele gezinnen in wonen. Vanuit hun huisje verkopen ze fruit en groenten om zo wat inkomen binnen te krijgen. De verschillen tussen armoede en rijkdom zijn hier ontzettend goed zichtbaar, dat kan ook best heel confronterend zijn. Want het huis waar ik woon is voor Oegandeze begrippen echt heel erg luxe.

Voor de rondleiding in Kampala gingen we met de boda boda (taxiscooters) naar het centrum van Kampala. Dit was één groot avontuur! Je kunt je niet voorstellen hoe het verkeer hier is als je in Nederland woont. OVERAL maar dan ook OVERAL rijden auto’s, taxibusjes en boda boda’s. En aan beide kanten van de weg lopen heel veel mensen. De boda boda’s rijden kriskras over de weg, bang voor ongelukken zijn ze hier écht niet! Als de boda boda’s nog een gaatje zien om voor een auto langs te kunnen dan doen ze dat ook gewoon, HOE KLEIN DAT GAATJE DAN OOK IS! Toen ik voor de eerste keer achterop zo’n boda boda zat, heb ik écht gevreesd voor mijn leven. Maar.. haha ik moet zeggen, het leven in Uganda went snel. Ik vind het nu al lang niet meer zo eng als de eerste dag. Om ons in Kampala te kunnen verplaatsen gebruiken wij eigenlijk altijd de boda boda. Vlakbij ons huis is een verzamelplaats voor de boda boda’s. Als ik ’s ochtends dus naar ons project wil dan kan ik daar vrijwel gelijk op een boda stappen. Eerst moet er dan nog een prijs onderhandeld worden. Het ritje naar mijn project is zo’n 2000 shilling, dat is zo’n 60 eurocent. Haha, als ik terugkom in Nederland dan ben ik ook gelijk een rekenster geworden! Het verschil in armoede en rijkdom én de chaos in het verkeer hebben woensdag het meeste indruk op me gemaakt. Wat een bijzondere wereld hier!

Donderdag was het hier independent day, iedereen was vrij. Ik hoefde dus ook pas vrijdag op mijn project te beginnen. Marloes en Sanne (twee andere vrijwilligers van Doingoood én ook huisgenootjes) gingen die dag Hollands koken voor een Oegandees gezin, ik ben met hun mee gegaan. Dit gezin heeft een bijzonder project (Jaguzu) opgezet. Ze ondersteunen gezinnen die in grote armoede leven. Het gaat om vrouwen + de (vaak vele) kinderen die geen man/vader meer hebben, vrouwen die voor kinderen zorgen die niet van hun zijn en oudere vrouwen. Jaguzu helpt deze gezinnen onder andere door het schoolgeld voor de kinderen te betalen of door hen van inkomen te voorzien. Donderdag ben ik mee geweest naar deze gezinnen om daar kleren uit te delen. Dit was heel indrukwekkend. Ik ben in hutjes geweest van 3 bij 3 waar 1 bank staat maar waar 10 mensen wonen. Één vrouw van ongeveer 50 jaar die ziek is en voor 9 kinderen zorgt die niet van haar zijn. Zij heeft deze kinderen bij zich genomen omdat ze geen eigen vader en moeder meer hebben. Heel confronterend want de beelden ken je wel van tv maar nu loop je er dus zelf tussen. Het is zo fijn als je deze mensen blij kunt maken met bijvoorbeeld wat kleren… maar aan de andere kant is het ook echt iets dat wij ons in Nederland echt niet voor kunnen stellen. Wat een oneerlijke wereld.

Gisteren was mijn eerste dag op het project, Wakisa Ministries. Hier had ik heel veel zin in, al zo lang ben ik met dit project bezig en nu ging ik het eindelijk in levende lijve zien. Mijn eerste dagje op het project was gelijk vrij heftig! Er was ’s nachts een gevecht geweest tussen twee tienermoeders en die hadden elkaar naar de keel gegrepen, ze hadden ook een ander meisje gepest. Omdat het niet de eerste keer was dat deze meiden agressief werden, zijn ze naar huis gestuurd. Dit was niet zo maar iets, ze doen dit echt niet snel want deze meiden worden niet voor niks bij Wakisa opgevangen. Maar de veiligheid van de andere meiden werd nu voorop gesteld. Toen ik aan kwam op het project werden deze meiden net naar huis gestuurd, dit was dus een beetje een rottig moment. Toen de meiden naar huis waren, was er al weer een volgend probleem. Afgelopen dinsdag is er een meisje bevallen. Een heel heftige geschiedenis want ze is zwanger geraakt door incest, ze is door haar eigen vader verkracht. Dit meisje zou na de bevalling weer terug gaan naar haar familie maar dat werd gisterochtend ineens onmogelijk gemaakt. Het meisje heeft vorige week op aanraden van Wakisa aangifte gedaan bij de politie. Nu is haar vader opgepakt en zit in de gevangenis. De familie is nu ontzettend boos dat ze aangifte heeft gedaan en ze zijn nu naar haar op zoek, ze willen haar zelfs vermoorden. Het meisje moest dus gelijk overgebracht worden naar een andere, veilige plek waar ze niet door haar ouders gevonden kan worden. Wakisa heeft gisteren besloten dat het beter zou zijn als het meisje haar zoontje af zou staan voor adoptie. Ze kan namelijk zelf niet voor haar kindje zorgen, ze is 15, heeft geen geld, nooit onderwijs gehad én ze heeft geen familie of vrienden waar ze terecht kan. Een heel heftige beslissing. ’S Middags heeft de moeder gelijk afscheid genomen van haar zoontje en daarna is zij zelf ook naar een ander opvanghuis gebracht. Dit was echt heel heftig om te zien, iedereen was er ook echt van ontdaan. Het meisje was heel erg verdrietig. Dit zijn voor Wakisa Ministries ook écht dilemma’s, de hulpverleners daar waren er ook kapot van. Maar ze hebben toch voor de veiligheid van de baby gekozen. Helaas kennen ze hier in Uganda geen blijf van mijn lijf huizen of iets dergelijks. Het project lijkt me wel heel erg mooi, voor wat ik nu al gezien heb, doen ze heel veel goede dingen. Gister kon ik nog samen met Marloes naar het project, maandag ga ik voor het eerst alleen. Ondanks de heftige en hectische dag hebben we de dag op het project vrolijk afgesloten. Omdat Marloes gister voor het laatst was, werd er nog een afscheid georganiseerd. Heel bijzonder. Ze waren zo dankbaar voor haar werk. Het afscheid eindigde met een heel mooi lied die de meiden voor haar gingen zingen.

Een zeer indrukwekkende week was het! Maar nu heb ik weekend en ga ik alles even laten bezinken! We gaan zo naar de evenaar, vanaf hier een uurtje rijden. Ik ben héél benieuwd. Heel gaaf dat ik straks kan zeggen dat ik op de evenaar heb gestaan!

Haha.. ik heb geprobeerd mijn verhaal zo kort mogelijk te houden….. dit is niet echt gelukt. SORRY!