Daar zit je dan…. Op een zomerse zondagochtend in december wakker te worden aan het lake Bunyonyi. Het voelt heel onwerkelijk dat ik hier nu ben ondanks dat ik toch al meer dan 2 maanden in dit land vertoef.

Het lake Bunyonyi staat bekend als één van de mooiste meren van Afrika. Ik geloof het hélemaal. De natuur hier is overweldigend. Het meer ligt in een prachtig groen berglandschap en de bergen zijn eilandjes in het meer. Vanaf het vaste land zijn we gisteren in een uitgeholde boomstam naar het onbewoonde eilandje gekanood waar ons hostel was. Super gaaf! Als je écht tot rust wilt komen dan moet je hier echt naartoe gaan.

Dan moet ik er alleen wel even bij vertellen dat de busrit vanuit Kampala hier naar toe niet echt bepaald rustgevend is. Dat ging ECHT op zijn Ugandees en dat betekend: CHAOS en DRUKTE. De bus werd tot de nok toe volgepropt. Ariane en ik zaten bijvoorbeeld met z’n vijven in een rij waar normaal 3 mensen kunnen zitten. Daarnaast stond het gangpad ook helemaal vol en regelmatig kregen mensen een zware tas of koffer op hun hoofd doordat de bagageplanken ook overvol waren. En daar gingen we dan… op naar een rit van 8 uur! Eigenlijk konden we wel huilen maar in plaats daarvan kregen we de slappe lach. Dit keer lachten we alleen om onze eigen miserie..

Maargoed.. na ongeveer 2 uur onderweg te zijn hebben we ons er maar overheen gezet en hebben we besloten dat we er van moesten genieten. Volgende week staan we namelijk alweer bijna op Nederlandse bodem en ik weet zeker dat ik dan vaak met heimwee naar dit soort momenten terugkijk. Het is iedere keer weer genieten om te zien dat de mensen hier ondanks de chaos toch alles voor elkaar krijgen.

Het is zo raar om te beseffen dat ik volgende week om deze tijd m’n koffer in sta te pakken. Ik ga Uganda nu écht bijna verlaten. Mijn laatste weekje bij Wakisa en Nafasi is ingegaan. En het komend afscheid doet me nu al zeer. Want wat ga ik de meiden van Wakisa én Harriët missen. Harriët is de verloskundige van Wakisa en ze werkt daar 24 uur per dag, 7 dagen per week. Harriët is 25 jaar en is vorig jaar november afgestudeerd. Daarna is ze bij Wakisa komen werken en ze is daar nu onmisbaar voor de meiden. Ze is als een moeder voor ze. Ik heb zoveel respect voor haar. Eigenlijk werkt ze veel te hard en is het veel te veel. Dat zegt ze zelf ook, ze heeft bijna geen sociaal leven meer naast haar werk. Maar ze heeft zo’n groot hart voor deze meiden dat ze het er allemaal voor over heeft. Ik ben écht trots op haar!

Woensdag is mijn laatste werkdag bij Wakisa. Ik heb vorige week van alle meiden foto’s gemaakt en deze ga ik aan ze geven. Het was één groot feest vorige week toen ik de foto’s ging maken. Foto’s maken vinden ze helemaal geweldig. En dan kun je wel écht zien dat het nog tienermeiden zijn. Voor de foto’s trekken ze eerst allemaal hun mooiste kleren aan en vervolgens begint het poseren. Ik ben denk ik 2 uur bezig geweest om iedereen op de foto te krijgen haha. Maar het was genieten! Woensdag ga ik iedereen de foto geven. Meer dan de helft van de meiden heeft geen enkele foto van zichzelf dus ik denk dat ze hier heel blij mee zullen zijn.

Zondag gaat Wakisa kerst vieren met alle meiden die eerder opgevangen zijn geweest bij Wakisa. Ik ben blij dat ik hier dan nog ben want ik ben ook uitgenodigd. De meiden hebben een kerstdrama ingestudeerd en deze gaan ze zondag opvoeren. Ik heb er zin in!

Donderdag en vrijdag zijn mijn laatste dagen bij Nafasi. Dit wordt denk ik ook nog lastig! Ik werk er nog maar drie weken maar het lijkt al veel langer. Het leuke is dat jullie Nafasi in maart of april op tv kunnen zien bij Metterdaad. Twee weken geleden waren de opnames. Ik ben ook een dag mee geweest. Héél gaaf! Ik ben een dag met de directeur van de EO op pad geweest! Dat kun je toch niet dagelijks zeggen haha. In de uitzending wordt uitgelegd wat Nafasi precies doet. Nafasi is heel actief in het resettelen van de kinderen met de families. Tijdens de opnames worden een aantal kinderen gevolgd die opgevangen zijn (geweest) bij Nafasi. Waaronder Paul, een jongetje van 5 jaar, die teruggeplaatst is bij zijn familie. Hij woont nu in een sloppenwijk. Voor de opnames hebben we Paul opgezocht in de sloppenwijk. Het was héél indrukwekkend. Het is een bizar idee dat deze sloppenwijk voor Ugandese begrippen leefbaar is. Toen ik er doorheen liep kon ik me namelijk écht niet voorstellen dat er mensen kunnen leven. De sloppenwijk ligt onderaan een heuvel en als het regent stoomt al het regenwater dus naar deze sloppenwijk. Toen wij er waren had het net heel veel geregend en sommige huizen stonden helemaal onder water. Het leven kan er onmogelijk hygiënisch zijn. De vochtige huizen, de geuren, de viezigheid.. Het was moeilijk om aan te zien.

We zijn voor de opnames ook naar Wakisa geweest. Marion, het meisje die haar dochtertje van Wakisa naar Nafasi heeft gebracht wordt namelijk ook gevolgd voor de opname. Ik ben super blij dat ze ook bij Wakisa hebben gefilmd want de baby’s van de meiden die in eerste instantie niet terug kunnen naar huis worden sinds kort daar heen gebracht.

Samen met Jackie, degene die Nafasi draaiende houdt, heb ik de afgelopen weken veel nagedacht over hoe we nazorg voor de tienermeiden kunnen realiseren. We hebben een heel plan gemaakt. De meiden krijgen beroepsonderwijs, counseling en geld om ‘iets’ op te kunnen starten waarmee ze inkomen kunnen genereren. Zodat ze in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien en zelf de zorg voor hun kindje op zich kunnen nemen. Jackie heeft een heel netwerk aan mensen bij elkaar kunnen krijgen die mee willen werken. Aankomende donderdag ga ik met Jackie naar deze personen toe om over dit plan te praten. Er wordt een speciale stichting opgezet voor deze nazorg, de naam hiervan wordt ‘Child Initative’. Dit is de eerste organisatie in Uganda die zich inzet voor de nazorg voor deze meiden. En wat ben ik blij dat dit er gaat komen, en dat ik mijn steentje er aan heb kunnen bijdragen! Want het is zo hard nodig!

Het geld dat we ingezameld hebben met familie, vrienden, collega ‘s en de kerk zal allemaal naar deze stichting gaan. Op dit moment zijn er 5 meiden die via deze stichting geholpen gaan worden maar omdat tienerzwangerschappen hier een groot probleem zijn is de verwachting dat dit zich snel uit gaat breiden. Helemaal nu Nafasi veel contact heeft met Wakisa.

Het is nog niet helemaal duidelijk maar waarschijnlijk is er jaarlijks ongeveer €1500,- euro nodig om deze meiden te kunnen helpen. Als ik terug ben in Nederland wil ik proberen dit bedrag jaarlijks bij elkaar te krijgen voor deze meiden. Met hulp van familie, vrienden, collega’s, kennissen moet dit toch lukken? :)

Haha.. mijn tijd hier in Uganda is eigenlijk te kort. Het voelt heel dubbel, aan de ene kant wil ik écht geen afscheid nemen hier maar aan de andere kant verlang ik er ook weer heel erg naar om iedereen in Nederland weer te zien. Ik kan niet wachten om bij de kerstboom, bij mama op de bank, bij te kletsen. Ik kan niet wachten om de rest van mijn familie weer te knuffelen. Ik kan niet wachten om weer door Groningen te fietsen en al mijn lieve vrienden weer te zien. En ik heb ook héél veel zin in mijn nieuwe werk in het UMCG. Het zijn allemaal super goede vooruitzichten! Maar ik weet ook zeker dat ik weer heimwee ga krijgen naar Uganda. Ik ga zeker weten terug naar Wakisa en Nafasi. Deze projecten hebben me namelijk helemaal te pakken. Ik denk dat ik dat nooit meer kan loslaten.

Lieve groet,

Lianne