Hello mzungu’s,

Het is weer tijd voor een nieuw verhaal op mijn reisblog, aangezien ik jullie gráág mee wil nemen in het bijzondere Ugandeze leven. Mijn tweede week zit er alweer bijna op en er is deze week weer genoeg gebeurt om over te schrijven! In dit verhaal ga ik jullie meenemen in mijn kennismaking met de Afrikaanse kerk, een ontmoeting met straatjongens en de eerste week bij Wakisa Ministries.

Mijn week begon eigenlijk vorige week zondag, toen ben ik samen met huisgenootjes naar een Afrikaanse kerkdienst geweest. Een Afrikaanse kerkdienst MOET je natuurlijk meegemaakt hebben, vonden wij! Ik was er super benieuwd naar. Twee huisgenootjes werken op een project met straatjongens en zij hadden het goede idee om samen met deze straatjongens naar de kerk te gaan. De kerk waar we naar toe zijn geweest staat in een heel armoedige wijk in Kampala, het is de wijk waar deze straatjongens ook leven. De jongens zijn tussen de 8-15 jaar. Het was heel bijzonder om dit te doen met deze jongens. Een kerkdienst is voor hun echt één groot feest om naar toe te gaan, het is hét uitje van de week, in Nederland kunnen we ons dat bijna niet voorstellen haha. Ik zat dus ook in een kerk met ongeveer 80% kinderen en jongeren, ik heb m’n ogen uitgekeken! De kerk leek op een oude schuur waarin een podium gemaakt was. Het podium was bekleed met kleden en bloemen en we zaten op plastic stoeltjes. Om 10:00 zou de dienst beginnen maar… dit werd ongeveer 11:00 omdat het regende. Als het regent dan ligt alles hier gelijk plat. De Ugandezen hebben namelijk een mega hekel aan de regen (het is maar goed dat ze niet in Nederland wonen). Als er een paar druppeltjes vallen dan rijden er bijvoorbeeld ook gelijk geen boda’s meer. Het wordt dan dus ook lastig om ergens te komen want de meeste mensen hier hebben geen auto. Maar ik begin al weer af te dwalen merk ik want we waren bij de kerkdienst gebleven. De kerkdienst duurde ontzettend lang maar was wel héél vrolijk. De muziek werd begeleid door een mevrouw op een keyboard en 5 vrouwen die gingen zingen. Er werden veel bekende liedjes gezongen alleen werd de melodie een beetje omgegooid. De kinderen met wie we naar de kerk gingen vonden het geweldig, ze zongen luidkeels mee en ze vonden het ook heel leuk om mee te dansen. Echt heel erg mooi om te zien! Als ik mijn huisgenootjes zo hoor dan is het een indrukwekkend project met deze straatjongens, ze leven namelijk écht in hele erge armoede. Met één maaltijd per dag zijn ze al blij. Dat deze maaltijd áltijd hetzelfde is, is voor hun niet erg, eten is eten. Het is moeilijk om aan te horen dat deze jongens zo leven. Je zou bijna zeggen dat je deze kinderen mee wil nemen naar Nederland. Natuurlijk weet ik dat dat ook niet de oplossing is, maar ik wil het ze gewoon niet aan doen om zo te moeten leven. Er zijn hier kinderen die een hondje vol vlooien (5 weken oud), zien als speelgoed en ermee gooien en doen. Of kinderen die een broek aan hebben die voor een volwassene zelfs nog te groot is. Of een straatjongetje die in een steen is gestapt en een super groot gat in zijn voet heeft die ontzettend pijn doet, ontstoken is en waar niet goed voor gezorgd wordt. Deze jongens hebben geen ouders die voor hun zorgen, de andere straatkinderen zien ze als hun familie. Het is moeilijk te beseffen dat ik tussen deze armoede leef. Soms voel ik me bijna schuldig als ik ’s avonds in m’n bed lig, als ik onder de douche sta of als er weer een lekkere maaltijd aan het eten ben. De tegenstellingen tussen armoede en rijkdom zijn hier echt absurd groot. Op het project waar ik werk is de armoede gelukkig minder goed zichtbaar. De meiden hebben het bij Wakisa Ministries qua hygiëne, onderdak, eten/drinken en kleding in ieder geval goed. Dat is een hele geruststelling want de meiden hebben al genoeg andere problematiek. Ik vraag me wel vaak af waar de meiden vandaan komen en waar ze naartoe gaan na de bevalling. Er zitten ongetwijfeld genoeg meiden tussen die ook weer terug moeten naar ‘de armoede’.

Gelukkig werkt Wakisa Ministries er heel hard aan om alles allemaal zo goed mogelijk te regelen voor de meiden, óók de nazorg. Het probleem hier is alleen vaak dat er eigenlijk geen vervolg opvangcentra’s zijn waar deze meiden samen met hun baby’s naartoe kunnen. Wakisa streeft er daarom heel erg naar om de familiebanden weer te herstellen. En bij 90% van de gevallen lukt dit. Het gekke hier is dat de situatie na de bevalling vaak wel geaccepteerd wordt. Dit komt doordat de dikke buik dan niet meer zichtbaar is. En aangezien de families hier vaak heel groot zijn, kunnen mensen dan dus ook denken dat de baby van iemand anders is. Deze manier van denken is voor ons, Nederlanders, moeilijk te begrijpen. Ik zou het soms wel eens willen veranderen maar tegelijkertijd vraag ik me dan ook af of ik dat wel ‘moet’ willen. Het heeft namelijk alles met cultuurverschillen te maken. Dus ik denk dat aanpassen de beste manier is. Haha en cultuurverschillen zijn hier in overvloed dus je hebt hier genoeg aanpassingsvermogen nodig;) Gelukkig gaat het me goed af, al moet ik zeggen dat het soms wel pittig is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar de problematiek van de getraumatiseerde meiden dan zou ik toch denken dat psychische hulp onmisbaar is. In Nederland zouden deze meiden allerlei psychische hulp krijgen om het trauma te verwerken. Hier in Uganda gaat het heel anders. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat 'anders' ook meteen 'slecht' is maar ik moet er wel echt aan wennen. Uganda is een heel christelijk land en hier wordt werkelijk ‘alles’ gezien als ‘de wil van God’. Dat deze meiden seksueel misbruikt zijn en daardoor zwanger zijn geraakt is dus ook Gods wil. Dit krijgen de meiden ook mee, de meiden leren dat ze de situatie moeten accepteren omdat God er een bedoeling mee heeft. Het heeft in hun ogen weinig zin om er over te praten. Persoonlijk vind ik dit een moeilijke kwestie. Ik ben zelf ook gelovig en ik geloof écht dat deze meiden heel veel kracht uit hun geloof kunnen putten maar voor mijn gevoel verliezen ze hier soms een beetje de realiteit. Want alle nare dingen die deze meiden meemaken… dat kan toch nóóit Gods bedoeling zijn? Persoonlijk denk ik dat er bij het oplossen/accepteren van de problemen van deze meiden, meer nodig is dan alleen de gedachte dat het 'Gods bedoeling' is. Praten over gedachten en gevoelens is denk ik heel belangrijk. Ik hoop dat ik hierin nog ‘iets’ kan betekenen voor deze meiden.

De afgelopen week heb ik voornamelijk meegelopen met alle activiteiten. Dit om de meiden beter te leren kennen en om een beeld te krijgen van wat Wakisa allemaal doet. Het was een héél bijzondere week! Het is zo mooi om met deze meiden te mogen werken. Ik denk dat mijn verhaal te uitgebreid wordt als ik een hele dag bij Wakisa ga beschrijven dus dat komt nog wel een keer. Maar het is bijzonder om te merken dat er in een week tijd al best een band is ontstaan met de meiden. Aan de hand van wat foto’s zal ik jullie meer uitleg geven over afgelopen week:

Ik heb werkelijkwaar nooit geweten dat je iemand zo blij kan maken met NAGELLAK! Dinsdag heb ik dit met de meiden gedaan. Ik had dit vanuit Nederland al meegenomen. Haha echt ze waren zo trots op hun nagels. Ze wilden allemaal op de foto. Deze foto’s moet ik gewoon met jullie delen, ze gingen er echt voor poseren, zo leuk!

Het is moeilijk om vertrouwen te winnen bij de meiden. Door hun verleden vertrouwen ze namelijk niemand meer. Eén van de meiden zei deze week tegen mij: “Je kunt niemand op de wereld vertrouwen, alleen God.” Dit vond ik wel echt schrijnend. De meiden praten onderling ook heel weinig met elkaar. Terwijl je toch juist denkt dat ze zoveel steun aan elkaar zouden kunnen hebben.

Woensdag kwam er een vrouw (nu 25 jaar) bij Wakisa die 6 jaar geleden ook bij Wakisa opgevangen is geweest. Ze heeft nu een zoontje van 6. Ze kwam vertellen hoe die tijd voor haar is geweest en hoe ze haar leven na de bevalling weer heeft opgepakt. Een heel mooi verhaal want ze is haar droom achterna gegaan, ze is gaan studeren. Om dit te verwezenlijken heeft Wakisa haar financieel geholpen. Ik vind het super dat dit kan! Hier heeft ze namelijk haar hele leven profijt van. Deze vrouw was nu net afgestudeerd en vol trots liet ze haar diploma aan de meiden zien. De meiden hebben tijdens haar hele verhaal aandachtig geluisterd, heel mooi! Wakisa Ministries doet écht goede dingen!

Ik hoop dat alle meiden die nu bij Wakisa Minstries zijn opgevangen ook de kans krijgen op hun droom achter na te gaan. Want dromen hebben ze echt allemaal. De één wil dokter of verpleegkundige worden en de ander wil het bedrijfsleven in. Toen ik vertelde dat ik verpleegkundige ben, vonden ze dat helemaal geweldig. Hier is het niet vanzelfsprekend dat je later een beroep kunt uitoefenen. De meiden krijgen bij het project veel beroepsonderwijs in koken, kaarsen maken, naaien, sieraden maken etc. zodat ze later zelf voor hun inkomen kunnen zorgen. Dit werk is hier veel vanzelfsprekender.

Afgelopen week zijn er twee baby’s geboren. Een jongetje, Mark (zie de foto hieronder) en een meisje, Glorious. Wat een prachtige baby’s! Het gaat gelukkig goed met de meiden en de baby’s. De bevalling vindt altijd plaats in het ziekenhuis. Als er geen grote complicaties zijn gaan ze na de bevalling gelijk weer terug naar Wakisa Ministries (voor maximaal 14 dagen). Ze worden altijd opgehaald door aunti Herriet, dit is de verloskundige die gedurende de zwangerschap en na de bevalling de meiden helpt. Aunti Herriet is als een moeder voor de meiden. Dit komt ook omdat ze 24/7 bij Wakisa Ministries is. Ze woont bij Wakisa. Ik heb echt respect voor deze vrouw.

Maandag ga ik een kijkje nemen bij Sanju’s baby’s home. Dit is een huis waar pasgeboren baby’s naartoe worden gebracht voor adoptie. Het babytje die vorige week vanuit Wakisa Ministries werd afgestaan voor adoptie is hier ook naartoe gebracht. Ik ben heel benieuwd hoe dit zal zijn. Het lijkt me ook weer heel indrukwekkend!

Volgens mij wordt het wel weer tijd om een einde aan dit verhaal te breien. Ik moet hier altijd oppassen want voor ik het weet heb ik zo tien kantjes vol geschreven. Dat moet ik jullie maar niet aandoen, haha. Afgelopen week heb ik heerlijk afgesloten in de zon aan het zwembad. Dit heb ik af en toe wel even nodig denk ik, hoe dubbel het soms ook voelt. Ik voelde me gister namelijk net een prinses, zo luxe was het daar. Volgens mij heb ik wel 10.000x gezegd hoe mooi ik het daar vond. Ik had echt even het gevoel dat ik in een totaal andere wereld leefde als de rest van de week.

Lieve mensen, tot de volgende keer! Bedankt voor al jullie lieve berichtjes en reacties op mijn vorige verhaal, super fijn!

Liefs vanuit Kampala, Aunti Lian (zo noemen de meiden mij op het project)