Lieve mzungu’s,

Voordat je het weet is er alwéér een week voorbij! De tijd vliegt, morgen zit ik al op de helft van mijn reis. Ondanks dat ik het vanaf het eerste moment al leuk vind, wordt het hier steeds (nóg) leuker. Ik raak steeds meer ingeburgerd op het project en in de hele Ugandeze cultuur. Eigenlijk kan ik iedereen aanraden om een keertje naar Afrika te gaan. Misschien is het moeilijk voor te stellen maar ondanks de ellende die hier bestaat, is het hier echt volop genieten. Ik heb denk ik nog nooit zoveel gelachen als de afgelopen 5 weken. Iedere dag is er wel een momentje dat ik een ‘slappelachbui’ op voel komen. De Ugandeze bevolking maakt me nog vrolijker dan ik al was. Evenals mijn super leuke huisgenoten! Ik heb hier écht een TOPTIJD!

Aangezien er morgen alweer een nieuwe week begint, leek het mij wel verstandig om de hoogtepunten van afgelopen week in een apart verhaal met jullie te delen. Anders heb ik straks weer veel te veel te vertellen en weet ik niet waar ik moet beginnen.

Op het project heb ik afgelopen week weer een bijzondere gebeurtenis meegemaakt. Een meisje die vier weken geleden is bevallen van een dochtertje en na de bevalling bij haar zus is gaan wonen, kwam totaal overstuur aan op het project om te vertellen dat het niet goed ging. De ouders van het meisje kunnen de situatie rondom de tienerzwangerschap niet accepteren en dreigden maatregelen te nemen als ze niet een andere oplossing zocht voor haar kindje. Haar ouders stemden er namelijk niet mee in dat het meisje bij haar zus ging wonen. Ze had nog het weekend de tijd om een plek voor haar kindje te zoeken…. Het meisje kwam totaal overstuur en machteloos aan bij Wakisa. Ze wil zo graag voor haar kindje zorgen maar ze kan het niet zonder de hulp van haar ouders. Ze heeft geen geld, geen onderdak, geen onderwijs, geen familie die haar steunt, kortom ze heeft ‘NIKS’. De directrice van Wakisa, aunti Vivian, heeft de situatie van het meisje aangehoord, waarna ze bedacht heeft dat Nafasi (het kinderopvanghuis waar ik in een eerder verhaal ook over heb geschreven) misschien wel een oplossing voor haar zou zijn. Aangezien Vivian dit opvanghuis zelf niet goed kent, kwam ze aan mij meer informatie vragen. Ik kon haar alleen vertellen dat ik weet dat dit een heel goed en kleinschalig opvanghuis is die goed is in het resettelen van families. En verder kon ik haar het telefoonnummer van Nafasi geven. Ze heeft gelijk gebeld alleen was de directrice er niet waardoor ze nog tot maandag moesten afwachten. Het meisje en de baby zijn voor het weekend terug gestuurd naar haar zus. Helaas ging het weekend niet goed en is het meisje weer naar Wakisa gevlucht. Er is toen besloten om de baby naar het grootschalige opvanghuis in plaats van Nafasi te brengen voor vier maanden. Toen ik maandags weer op het project kwam en dit verhaal hoorde, baalde ik wel een beetje. Het was zo mooi geweest als het kindje naar een opvanghuis gebracht kon worden waar veel tijd en aandacht aan haar besteed kon worden. Helaas was dit niet gebeurt en ik heb toen ook besloten om me hier verder niet te veel in te gaan mengen, dit is de beslissing van Wakisa geweest en ik wil niet tussen Wakisa en het grootschalige opvanghuis in komen te staan, ze werken namelijk al 9 jaar veel samen. Toen de moeder van het kindje de volgende dag wéér heel verdrietig bij Wakisa aan kwam en ze me vertelde dat ze zo graag voor haar dochtertje wil zorgen maar dat dit onmogelijk was omdat ze haar dochtertje maar één keer in de week mocht zien, brak mijn hart. Ik vond het zo erg voor haar, ze had op deze manier zelf niks meer over haar eigen dochtertje te zeggen. De andere Duitse vrijwilliger en ik hebben toen besloten om Vivian te vragen of het eventueel nog een optie zou zijn om het kindje alsnog naar Nafasi te brengen. Dit bleek een optie te zijn maar álleen als de moeder van het kindje dit graag zou willen. De moeder wilde heel graag bij Nafasi kijken dus Vivian heeft daar naartoe gebeld en we konden gelijk komen voor een gesprek. Samen met het meisje ben ik naar Nafasi gegaan en na een kort gesprek bleek dat het kindje van harte welkom was. De moeder was hier heel blij mij en ze wilde het gelijk diezelfde dag nog regelen. Toen we weer terug kwamen bij Wakisa is iemand anders van Wakisa met het meisje naar het grootschalige opvanghuis gegaan om het babytje op te halen. Dit ging écht op z’n Afrikaans. Qua communicatie kan hier nog veel verbeterd worden. Wakisa was van mening dat het niet goed zou zijn om het grootschalige opvanghuis te vertellen dat het kindje naar een ander opvanghuis ging. Dit was niet goed omdat ze al 9 jaar samenwerken en ze geen problemen willen krijgen. Maar ondanks dat Wakisa al een tijdje zijn twijfels heeft bij dit grootschalige opvanghuis, zijn ze hierover nog nooit met elkaar in gesprek gegaan. De moeder kreeg de opdracht mee dat ze gewoon moest zeggen dat ze weer bij haar familie ging wonen en daarom het kindje op kwam halen. Het probleem was alleen dat het opvanghuis dit verhaal niet helemaal geloofde. Ze zijn haar daarom de terugweg gevolgd en toen bleek dat ze naar Wakisa ging en niet naar haar familie. Waarna de directrice van het opvanghuis boos naar Wakisa belde om te vragen waarom er gelogen wordt. Ze dachten dat ze na een samenwerkingsrelatie van 9 jaar op elkaar konden vertrouwen maar dat bleek dus niet zo te zijn. Een heel drama waar ik in principe los van stond want bij alles wat ik gedaan heb, heb ik toestemming gevraagd en ik heb zelf de beslissing niet gemaakt dat het kindje naar Nafasi mocht. Toch voelde ik me er heel vervelend onder. Ik was namelijk degene die Nafasi ter sprake had gebracht. Toen ik terug kwam bij Wakisa nadat ik de moeder en het babytje naar Nafasi had gebracht, en ik naar Vivian toe ging om te vragen hoe het af was gelopen na het telefoongesprek, liet ze duidelijk merken dat ze heel erg baalde van deze hele situatie. Ze had nooit op mijn vraag in moeten gaan want nu was er een vertrouwensbreuk ontstaan tussen het opvanghuis waar ze al 9 jaar mee samen werken. Ook al zei ze tegen mij dat het niet mijn schuld was, ben ik toch met een heel naar gevoel naar huis gegaan. Thuis kon ik nergens anders meer aan denken, ik baalde er ontzettend van. Ik probeerde steeds aan het blije gezicht van de moeder te denken toen we haar baby naar Nafasi hadden gebracht maar door het hele gedoe er omheen voelde het niet goed. De volgende dag ben ik na een nacht slecht slapen met lood in m’n schoenen naar het project gegaan. Maar ik dacht, ik moet dit uitpraten met Vivian voordat het nog vervelender wordt. Gelukkig viel het allemaal reuze mee. Vivian kwam juist haar excuses aanbieden aan mij omdat ze vond dat ze zich onredelijk gedragen had tegenover mij. Ze had mij nooit het gevoel mogen geven dat ik hier schuldig aan was. De problemen waren allemaal ontstaan nadat ze gelogen hadden en dat kon ze mij niet kwalijk nemen. Ze vertelde ook dat ze juist heel blij was dat ik naar het belang van de baby en de moeder had gekeken. Ze hoopt dat ze in de toekomst vaker samen kan werken met Nafasi dus binnenkort wil ze hierover met Nafasi in gesprek gaan. Ik was zo opgelucht na dit gesprek! Had ik me weer zorgen gemaakt om niks. Maar ik begon door de situatie van de dag daarvoor echt even aan mezelf te twijfelen. Uiteindelijk was het een heel leerzame gebeurtenis haha. Ik ben die dag nog even terug gegaan naar Nafasi om wat kleertjes te brengen voor de baby. Ik kwam precies op het goede moment aan want de moeder van het babytje was er ook net. Ze kreeg net uitleg over hoe belangrijk het is dat ze dagelijks langs blijft komen om haar dochtertje borstvoeding te geven. Ze vertelde haar dat dit goed voor de relatie tussen haar en het kindje maar ook is de voeding beter voor het kindje. Tijdens de uitleg straalde de moeder helemaal. En.. tegelijkertijd straalde ik ook want ik dacht: het is écht beter dat ze hier naar toe zijn gegaan want deze uitleg zouden ze bij dat andere opvanghuis nooit krijgen. Sterker nog, ze was daar maar één keer per week welkom om haar dochtertje te zien dus het wordt ook totaal niet gestimuleerd.

Na deze gebeurtenis werd mij ook weer duidelijk hoe slecht het in dit land gesteld is met de nazorg voor de tienermoeders. Het zou zo mooi zijn als er een huis is waar de moeders samen met hun kindje opgevangen kunnen worden na de bevalling. Dat er een huis komt waar ze én kunnen wonen én onderwijs kunnen krijgen. Dit bestaat hier helaas niet. Ik hoop dat dit er ooit gaat komen. Het is ondertussen één van mijn toekomstdromen geworden.

Verder heb ik afgelopen week nog een ziekenhuis bezocht. Ik ben met twee meiden mee geweest naar de echo. Heel bijzonder om eens een Ugandees ziekenhuis te zien. Ik had een heel achterhaald ziekenhuis verwacht in vergelijking met Nederland. Dat zal ook absoluut zo zijn maar qua echo maken ging het gelukkig precies hetzelfde haha. De verpleegkundige die de echo maakte, kon heel duidelijk vertellen wat je allemaal zag en ook kon ze ons heel duidelijk laten zien dat beide meiden een zoontje krijgen.

Het weekend was eigenlijk ook wel écht een hoogtepuntje deze week. Vrijdag zijn we op stap geweest in een mzungukroeg. Het was een TE GEKKE avond! De Afrikanen die er waren, hebben de mzungu’s even geleerd wat dansen is! HEERLIJK! Helaas eindigde de nacht iets minder leuk want mijn telefoon is daar gestolen. Verder hebben we vrijdag en zaterdag de hele dag zonder water gezeten en zaten we een tijdje zonder stroom dit weekend. Haha… Oja en niet te vergeten ik moet de was hier MET DE HAND doen! Dit weekend ging ik dus écht even terug in de tijd! Maar ondanks dat heb ik toch genoten van m´n weekend! Ik ben heerlijk van de zon genoten aan het zwembad. Het ULTIEME vakantiegevoel!

Na een heerlijk weekend ben ik nu weer klaar voor een nieuwe week! Het wordt een kort weekje op het project want dinsdag ga ik met Joyce (huisgenootje) meelopen op het project waar zij werkt. Dit is een revalidatiecentrum voor kinderen. Ik ben heel benieuwd! En donderdag gaan we op safari dus het worden maar twee daagjes op het project.

Slaap lekker allemaal!

Liefs uit Kampala