Lieve mensen,

Hier weer een nieuw bericht vanuit Uganda! Er zijn inmiddels alweer twee weken verstreken na het schrijven van m’n vorige verhaal. Weer twee bijzonder indrukwekkende weken waarin weer veel is gebeurd. Het waren twee weken vol tegenstellingen die ik graag met jullie wil delen.

Vorige week heb ik twee verschillende kinderopvanghuizen bezocht. Maandags ben ik naar een grootschalig opvanghuis geweest. Dit was een opvanghuis voor kinderen tussen de 0-4 jaar oud. Samen met een Duitse vrijwilliger van mijn project heb ik hier een dagje meegelopen. Regelmatig worden er babytjes van Wakisa Ministries naar dit opvanghuis gebracht voor adoptie. We waren erg benieuwd hoe dit opvanghuis precies zou zijn. Het was ontzettend indrukwekkend om zoveel kinderen bij elkaar te zien die allemaal geen ouders meer hebben. Ik kon het me haast niet voorstellen. Ik liep mee met een groep babytjes die net konden zitten. Er werkten twee man aan leiding op een groep van ongeveer 30 baby’s. Geheel vlekkeloos verliep dit niet…. Ik heb mijn ogen uitgekeken! Voor ik het wist, zaten er 10 kinderen op mijn schoot. Het was overduidelijk dat deze kindjes weinig persoonlijke aandacht krijgen. Het was schrijnend om te zien. Deze kindjes kregen bijvoorbeeld met z’n tweeën tegelijk de fles, het was eigenlijk net lopende band werk. Er was weinig liefde voelbaar. Deze kinderen hebben geen vader of moederfiguur om zich heen. Het opvanghuis zoekt naar adoptiegezinnen maar omdat er zoveel kinderen zijn, is het heel moeilijk om voor iedereen een adoptiegezin te vinden. Voor veel kinderen is er na hun vierde levensjaar nog geen adoptiegezin gevonden. Dat betekend dat ze weer overgeplaatst worden naar een ander opvanghuis voor oudere kinderen. Het is maar de vraag of adoptie dan nog gaat lukken. De meeste kinderen blijven hun hele leven in een opvanghuis wonen. Ik had heel erg te doen met deze kinderen. Het voelde alsof deze kinderen niet meer als ‘mensen’ gezien worden. En de vraag bij dit opvanghuis is ook of de adoptieprocedure allemaal wel even ‘fair’ verloopt, het woord ‘kinderhandel’ is al een paar keer voorbij gekomen. Het probleem is dat adoptie in dit opvanghuis gezien wordt als de eerste oplossing. Het opvanghuis krijgt veel geld voor adoptie en dat is voor hun mooi meegenomen. Ze sluiten niet eerst andere oplossingen uit als bijvoorbeeld familiehereniging of pleeggezinnen. Dat dit gebeurt, is natuurlijk verschrikkelijk. Je kunt je afvragen of adoptie namelijk altijd de beste oplossing is voor deze kinderen. Gelukkig zijn niet alle kinderopvanghuizen in Uganda hetzelfde. Afgelopen week heb ik gelukkig ook de andere kant gezien! Samen met Inge (de coördinator van ons Doingoood) ben ik bij Nafasi geweest. Dit is een opvanghuis waar 8 kinderen wonen. Ze wonen in een heel gezellig/warm huis. En er is veel tijd/aandacht voor ieder kind. Dit opvanghuis ziet adoptie echt als een laatste oplossing. Voordat er gekozen wordt voor adoptie, worden eerst alle andere opties uitgesloten. Bij dit opvanghuis proberen ze de familie heel nauw betrekken bij alles. Het zou namelijk het mooiste zijn als het kindje weer terug kan naar zijn/haar familie. Er hing in dit huis een lijst met alle kinderen die er de afgelopen twee jaar zijn opgevangen. Bij alle kinderen werd ook beschreven waar ze naar toe zijn gegaan. Het was mooi om te zien dat in de meeste gevallen de kinderen weer herenigd konden worden met hun families. Je kon op de lijst duidelijk zien dat adoptie echt uitzonderingen waren. Ik vind het een heel fijn idee dat de kinderen die hier voor adoptie zijn afgestaan echt een eerlijke adoptieprocedure hebben doorstaan.

De dag dat k naar Nafasi ging was écht een hele mooie dag. Vlak voor dat ik er met Inge naartoe wilde gaan, was er een meisje bij Wakisa Ministries terug gekomen die een maand geleden bevallen was van een zoontje. Ze kwam vertellen dat het haar niet lukte om alleen voor de baby te zorgen. Ze was door haar familie op straat gezet, ze heeft geen geld, geen huis en geen opleiding. Kortom ze kon geen kant op en ze voelde zich ontzettend verdrietig en machteloos. Toen ik vertelde dat ik met Inge een bezoekje bij Nafasi wilde brengen, werd de directrice van Wakisa Ministrie gelijk enthousiast. Er moest namelijk een oplossing komen voor deze moeder en haar zoontje. En het opvanghuis waar ik maandags naar toe ben geweest, leek ons niet een goede oplossing. Na maandag hebben de andere vrijwilliger en ik onze indrukken gelijk met Wakisa Ministries gedeeld. Zij hadden al hun vraagtekens bij dit opvanghuis maar na maandag kregen ze nog meer vragentekens. Ze waren dus al aan het nadenken over andere opvanghuizen voor de baby’s mocht dit eventueel nodig zijn. Voor het meisje die op dat moment bij Wakisa Ministries terug was gekomen, leek dit een hele geschikte oplossing. De directrice is daarom gelijk gaan bellen met Nafasi voor meer informatie. Al gauw bleek dat dit meisje en haar zoontje hier heel erg welkom waren. Inge en ik hebben dit meisje en haar zoontje naar Nafasi gebracht. Er is besloten dat het kindje voorlopig bij Nafasi blijft maar dat de moeder zo vaak als ze wil langs kan komen. Ze wíl namelijk wel voor haar kindje zorgen maar in haar eentje kán ze dat niet. Nafasi ondersteund de moeder en probeert nu doormiddel van gesprekken de familiebanden te herstellen zodat ze toch zo snel mogelijk weer naar huis kunnen. Het herstel zit hem in de acceptatie van de tienermoederschap. Dit is in de ogen van de ouders van dit meisje een schande. Hier in Uganda bestaat er ook de wet dat je onder je 18^e geen relatie mág hebben, dus laat staan dat je zwanger bent voor je 18^e…. Voor ons is deze regel onvoorstelbaar maar goed de Ugandeze cultuur is niet vergelijkbaar met die in Nederland. Het is in ieder geval een héél fijn idee dat dit meisje en haar baby nu in goede handen zijn. Het meisje hoeft niet bang te zijn dat er ineens voor adoptie gekozen wordt terwijl ze hier zelf niet achter staat.

Vorige week vrijdag was ik jarig! Het was een onvergetelijke verjaardag! Wederom een dag vol tegenstellingen. Ik werd door iedereen in de watten gelegd. M’n huisgenootjes hadden allereerst ’s ochtends al het huis versierd met ballonnen en toen ik op het project kwam en het lokaal in liep werd er gelijk volop voor mij gezongen. Ik werd die dag niet 1x toegezongen maar dat was wel 100x en ik kreeg allemaal lieve briefjes van de meiden op het project. Ik voelde me echt jarig! Ik had voor de meiden cakejes gebakken en ‘s middags werd nog een keer uitgebreid mijn verjaardag gevierd op het project. Dit voelde ook wel heel erg dubbel. Er was die dag namelijk ook weer een meisje die haar kindje af ging staan voor adoptie. Het was een meisje die uit een heel arm gezin komt, ze komt uit een buitendorpje van Kampala en leeft met haar moeder en haar broers en zussen in een huisje van 4 bij 4. Ze zijn daar blij als er per dag genoeg geld is voor één maaltijd. De moeder van dit meisje heeft er heel hard voor gewerkt om te zorgen dat haar kinderen naar Kampala konden voor school. Dit is haar gelukt. Maar tijdens haar schooltijd in Kampala is ze zwanger geraakt, niet door seksueel misbruik maar door een heel kortdurende relatie. De moeder van het meisje is heel erg teleurgesteld in haar en keurt het absoluut niet goed dat ze samen met haar baby naar haar terugkeert. Ze heeft namelijk geen geld om voor een baby te zorgen. Het was heel moeilijk om te zien dat ze de baby af moest staan. Het meisje hield namelijk echt heel veel van haar kindje. Het is zo erg dat GELD hier bijna altijd de reden is dat mensen hier niet gelukkig kunnen worden. Met geld zouden er zoveel meer oplossingen zijn voor dit meisje en de baby. Toen ik op de terugweg op de boda zat naar huis kon ik m’n tranen niet bedwingen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat dit gebeurde tijdens mijn tijd in Uganda. Het voelde op dat moment zo dubbel dat ik ‘s avonds met mijn huisgenoten mijn verjaardag ging vieren en uit eten ging terwijl je hier zoveel ellende ziet. Ik was blij dat ik toen ik thuis was even mijn hart kon luchten in het Nederlands. Over het algemeen gaat het prima met mijn Engels alleen in dit soort gevallen is het toch fijn als je even in het Nederlands even je hart kunt luchten. Dit hielp ook écht. Hierna heb ik alles even achter me gelaten en zijn we in de taxi gestapt naar een super gezellig restaurant met live muziek. Het was echt genieten, ik voelde me heel erg jarig. Van m’n huisgenootjes kreeg echt hilarische cadeautjes: een pot nutella (omdat ze hier alleen jam en suiker als beleg kennen voor op brood), een wegenkaart van Kampala (omdat ik hier altijd totaal gedesoriënteerd ben), een typische ugandeze ‘gebrande’ dvd (deze gebrande dvd’s kun je hier overal op straat kopen, super grappig!) én last but not least een boekje met allemaal Engelstalige gebeden. Haha en dat moet ik natuurlijk even verder uitleggen. Ik heb al eerder verteld dat Uganda een heel christelijk land is. Het project waar ik werk is ook heel christelijk. Ondanks dat ik zelf ook christelijk ben, moet ik er wel aan wennen. In Nederland ben ik niet gewend dat het geloof in God zo ongeveer het gespreksonderwerp van de dag is, hier is dat dus wel het geval. ’S Ochtends op het project beginnen we bijna alle dagen met een kringgebed. Er wordt dan ook van mij verwacht dat ik hardop bid in de groep. Ik vind het heel mooi om te doen maar dit is best wel nieuw voor mij, laat staan dat ik ook nog in het Engels moet bidden! In het begin zat ik hier ’s avonds dus op de bank al te bedenken waar ik de volgende dag in het kringgebed voor wilde bidden… haha we hebben er ook echt lol om gehad! Mijn huisgenoten hebben nu als hulpmiddel dit boekje voor me gekocht. IDEAAL! Het is wel heel grappig hoor. Ik loop hier dus ook hele dag met christelijke liedjes in m’n hoofd. M’n huisgenoten kunnen inmiddels al alle liedjes mee zingen. Echt geloof het of niet maar zélfs het inzingen bij muziek is christelijk. Dat gaat namelijk als volgt: Ha Ha Haleluja, Ho Ho Ho Hosanna, Hi Hi Hi Hi lives in you. I am a child of God.

Zo, ik ben een beetje afgedwaald alleen dit verhaal moest ik gewoon even met jullie delen! Maar om nog even mijn verjaardag terug te komen. Het was dus super super bijzonder om dit hier een keer mee te maken. Wel heel raar dat ik het dit jaar niet tegelijk met mijn lieve broer (die dezelfde dag als mij jarig is) kon vieren! Maar dat halen we volgend jaar gewoon dubbel en dwars in!

Vorig weekend heb ik een wandeling gemaakt door de buitendorpjes van Kampala. Weer een bijzondere dag! Het was de eerste keer dat ik buiten Kampala kwam. Wat een rust in vergelijking met de stad. Hier in Kampala is het werkelijk áltijd druk. Ik vraag me zelfs wel eens af of de mensen hier ’s nachts wel slapen want de hele nacht door hoor je pratende mensen en muziek. In de dorpjes hier om Kampala is dat het tegenovergestelde. Binnen een half uurtje loop je hier in de prachtige, rustgevende natuur. De natuur is hier heel erg mooi. De grond in hier heel vruchtbaar dus het is hier heel groen en qua eten kun je hier echt heel veel verbouwen. Dit is wel een geluk voor de mensen die daar wonen want in vergelijking met de stad leek hier de armoede nog wel weer meer te zijn. Niet alleen de grond is hier erg vruchtbaar maar volgens mij zijn de vrouwen dat hier ook. OVERAL waar je kijkt zie je kinderen, we werden continu door ze omringt. En ik voelde me soms net koningin Maxima. Al zwaaiend liepen we door de dorpjes en werden we toegeroepen (Mzungu, mzungu!). Dat is toch best heel raar ook mee te maken. Maar ook héél mooi om met deze kinderen in contact te komen. Ondanks de armoede leken de mensen er toch wel heel gelukkig te zijn. Wij in Nederland kunnen er nog veel van leren om blij te kunnen zijn met ‘niks’. Hier zijn de mensen niet matrealistisch en ik denk dat dat heel goed is!

Wees niet bang lieve mensen, over afgelopen week ga ik niet zo’n lang verhaal meer schrijven als dat van de week hiervoor. Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer een Afrikaan aan het worden ben. Het Afrikaanse leven en de bijzondere gebeurtenissen wennen steeds meer. Ik begin het boda rijden zelfs leuk te vinden! En op het project wordt het ook met de dag leuker. Er is steeds meer een band met de meiden en ‘de staff’. De meiden komen steeds vaker naar me toe om even te kletsen of om een spelletje te doen. Hier kan ik écht van genieten. Het is zo ontzettend mooi om met deze meiden te mogen werken. Sinds afgelopen geef ik ook mijn eigen ‘lessen’, soms doe ik dit samen met een andere Duitse of Deense vrijwilliger. Afgelopen week heb ik samen met een Deense vrijwilliger die psycholoog is een groepsessie gegeven. Het onderwerp was ‘boosheid’. Interessant om te zien dat de meiden steeds opener worden over hun gevoelens. Ze kregen de opdracht om een brief te schrijven aan de persoon op wie ze boos zijn (geweest). Voor deze meiden is dit best heftig omdat veel van de meiden seksueel misbruikt zijn en dat gaat (natuurlijk) gepaard met woede. Verder heb ik deze week ook twee keer een dagopening gedaan. We hebben thema: ‘Wie ben ik’?’ uitgepluisd aan de hand van de bijbel. Volgende week ga ik voor de dagopening een armband van levensparels met ze maken. Iedere kraal (parel) heeft een bepaalde betekenis. Ik vind het echt ontzettend leuk om dit soort lessen te geven. Verder help ik mee met de muzieklessen. Het is heel erg jammer dat ik mijn dwarsfluit niet mee heb genomen (ja mam, ik had toch naar je moeten luisteren…), geef ik kooklessen en ik geef af en toe knutsellessen. Afgelopen week heb ik armbandjes van wol gemaakt met de meiden. Dit vinden ze helemaal geweldig.

Nu is het vrijdag en is het tijd voor… WEEKEND! Morgenochtend om half 7 vertrek ik met Joyce en Rianne voor een weekendje naar Jinja! We gaan hier raften op de Nijl! Super eng maar ik heb er ook héél veel zin in! Ik kan niet wachten dus ik kruip nu ook gauw m’n bed in.

Fijn weekend allemaal!

Veel liefs, Lyenne