Interview door Doingoood

Morgen is het alweer een jaar geleden dat ik naar Oeganda vertrok! Een onvergetelijke tijd waar ik nog vaak met heimwee aan terugdenk. Vorige week ben ik door Doingoood geïnterviewd over mijn tijd in Oeganda. Dit wil ik graag met jullie delen. Hierbij deel ik een link naar de site.

http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/christelijk-vrijwilligerswerk-afrika/

Nafasi komt op tv!

Schrik niet… dit is ‘gewoon’ een berichtje vanuit het 'o zo mooie' Groningen! Natuurlijk zou ik gráág weer een berichtje vanuit Uganda willen sturen maar.. zover is het nog niet.

Via deze weg wil ik jullie laten weten dat Nafasi (het kinderopvanghuis waar ik gewerkt heb) op tv komt! Tijdens mijn reis in Uganda zijn hiervan opnames gemaakt en het is nu bekend wanneer dit wordt uitgezonden.

De opnames worden uitgezonden op NPO2 bij ‘EO Metterdaad’ en bij ‘Geloof en een hoop liefde’. Bij Metterdaad zal dit zijn op zondag 19 en 26 april en op 3 mei om 10.05 uur. De uitzending bij Geloof en een hoop liefde is op donderdag 16, 23 en 30 april om 17.05 uur.

Heel bijzonder en leuk dat ik op deze manier mijn tijd in Uganda een beetje met jullie kan delen! Voor de mensen die gaan kijken, heel veel kijkplezier!

Liefs, Lianne

Mijn grote droom is werkelijkheid geworden!

IK BEN WEER THUIS! Na alweer twee nachtjes héérlijk geslapen te hebben in mijn EIGEN VERTROUWDE BEDJE, begint dit besef steeds meer te komen. Maar het voelt nog steeds zo onwerkelijk dat ‘ik’ (onzeker als ik kan zijn), dit ‘gewoon’ gedaan heb! Dat ik, in mijn eentje, het vliegtuig in ben gestapt naar een totaal onbekende en andere wereld, om daar vervolgens voor 2.5 maand te leven.

Ik blijk ineens veel zelfstandiger en zelfverzekerder te zijn dan ik altijd heb gedacht. Ik kan me prima redden in mijn eentje, in een totaal andere cultuur. Ik kan me prima redden in een land waar geen Nederlands gesproken wordt. Waar ik me verstaanbaar moet maken in het Engels. ENGELS…. Haha de mensen die mij een beetje kennen, weten dat dit bij mij altijd één groot drama was. Hoe goed ik ook mijn best deed op de middelbare school… ik kwam altijd thuis met drieën of vieren.

Ik kan me prima redden in een land waar je creatief moet zijn omdat alle luxe die wij gewend zijn in Nederland er niet is. De mensen in Uganda hebben mij laten zien dat je heel gelukkig kunt zijn met kleine dingen. Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een foto van zichzelf, ik heb nog nooit iemand zo blij gemaakt met een half opgegeten appel, ik heb nog nooit zoveel lachende kindjes bij elkaar gezien die aan het spelen waren met een autoband of een zelfgemaakte stuiterbal of met bellenblaas. Ik heb nog nooit zoveel dankbare en tevreden mensen bij elkaar gezien. Ondanks álle armoede waarin ze iedere dag zelf leven.

In Nederland raken de mensen al in paniek als de elektriciteit een avond uitvalt. Als ze een dag geen computer, laptop of mobiel kunnen gebruiken. Of als je een dag niet kunt douchen omdat er een keer een dagje geen water is. In Oeganda worden de mensen er niet gelijk ongeduldig en gestrest van. De mensen zijn dankbaar voor alles wat ze WEL hebben. De mensen in Oeganda zijn een stuk meer tevreden en relaxter. En daar kunnen wij als Nederlanders écht iets van leren. Haha en regent het een keer precies op het moment dat je naar je werk moet? GEEN PROBLEEM! Dan wacht je gewoon tot dat het droog is! Ook deze regel mogen ze wat mij betreft in Nederland wel introduceren.

Als ik terug kijk, kan ik écht zeggen dat ik de tijd van mijn leven heb gehad in Uganda! Ik heb hele bijzondere mensen leren kennen waarmee ik een onvergetelijke tijd heb doorgemaakt. Ik heb ontzettend genoten, gelachen, geleefd! Maar zoals geen enkel mens ALTIJD gelukkig kan zijn, was ik dat ook niet altijd. In Uganda kom je veel ellende tegen en dat raakt je hoe dan ook. Er zijn momenten geweest dat ik er liever even voor wilde vluchten. Maar dat heb ik niet gedaan want… na de regen zag ik de zon weer!

De mensen die dichtbij mij staan, weten hoelang ik dit al heb gewild. Hoe groot de droom van mij was om naar Afrika te gaan. En ik werd onrustig van het idee dat ik gelijk na mij studie aan het werk moest gaan en dat ik dan misschien wel nooit meer zo’n mooie kans kreeg om mijn droom waar te maken. IK MOEST DIT DOEN! Ondanks de onzekerheid. Nog nooit heb ik zo sterk gevoeld dat ik dit niet alleen hoefde te doen.

En nu sta ik hier weer. Op Nederlandse bodem. MIJN DROOM IS WERKELIJKEHEID GEWORDEN! Uganda heeft voor altijd mijn hart gestolen. Ik ben terug gekomen als een véél rijker mens. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor!

Over een weekje vieren we kerstfeest. Mijn kerstwens gaat naar de (toekomstige) tienermoeders van Wakisa Ministries. Ik wens dat deze onschuldige meiden geaccepteerd worden door hun familie en vrienden. Ik wens dat dit maatschappelijke probleem opgelost wordt zodat deze meiden een hoopvolle en eerlijke toekomst tegemoet kunnen gaan. Deze super lieve, maar ook getraumatiseerde meiden verdienen dit!

“One day this child will wake up in a fair and peaceful world. That is my dream. And then this child will see what life can be for you and me in this world. That is my dream.”

"Afscheid nemen bestaat niet"

Daar zit je dan…. Op een zomerse zondagochtend in december wakker te worden aan het lake Bunyonyi. Het voelt heel onwerkelijk dat ik hier nu ben ondanks dat ik toch al meer dan 2 maanden in dit land vertoef.

Het lake Bunyonyi staat bekend als één van de mooiste meren van Afrika. Ik geloof het hélemaal. De natuur hier is overweldigend. Het meer ligt in een prachtig groen berglandschap en de bergen zijn eilandjes in het meer. Vanaf het vaste land zijn we gisteren in een uitgeholde boomstam naar het onbewoonde eilandje gekanood waar ons hostel was. Super gaaf! Als je écht tot rust wilt komen dan moet je hier echt naartoe gaan.

Dan moet ik er alleen wel even bij vertellen dat de busrit vanuit Kampala hier naar toe niet echt bepaald rustgevend is. Dat ging ECHT op zijn Ugandees en dat betekend: CHAOS en DRUKTE. De bus werd tot de nok toe volgepropt. Ariane en ik zaten bijvoorbeeld met z’n vijven in een rij waar normaal 3 mensen kunnen zitten. Daarnaast stond het gangpad ook helemaal vol en regelmatig kregen mensen een zware tas of koffer op hun hoofd doordat de bagageplanken ook overvol waren. En daar gingen we dan… op naar een rit van 8 uur! Eigenlijk konden we wel huilen maar in plaats daarvan kregen we de slappe lach. Dit keer lachten we alleen om onze eigen miserie..

Maargoed.. na ongeveer 2 uur onderweg te zijn hebben we ons er maar overheen gezet en hebben we besloten dat we er van moesten genieten. Volgende week staan we namelijk alweer bijna op Nederlandse bodem en ik weet zeker dat ik dan vaak met heimwee naar dit soort momenten terugkijk. Het is iedere keer weer genieten om te zien dat de mensen hier ondanks de chaos toch alles voor elkaar krijgen.

Het is zo raar om te beseffen dat ik volgende week om deze tijd m’n koffer in sta te pakken. Ik ga Uganda nu écht bijna verlaten. Mijn laatste weekje bij Wakisa en Nafasi is ingegaan. En het komend afscheid doet me nu al zeer. Want wat ga ik de meiden van Wakisa én Harriët missen. Harriët is de verloskundige van Wakisa en ze werkt daar 24 uur per dag, 7 dagen per week. Harriët is 25 jaar en is vorig jaar november afgestudeerd. Daarna is ze bij Wakisa komen werken en ze is daar nu onmisbaar voor de meiden. Ze is als een moeder voor ze. Ik heb zoveel respect voor haar. Eigenlijk werkt ze veel te hard en is het veel te veel. Dat zegt ze zelf ook, ze heeft bijna geen sociaal leven meer naast haar werk. Maar ze heeft zo’n groot hart voor deze meiden dat ze het er allemaal voor over heeft. Ik ben écht trots op haar!

Woensdag is mijn laatste werkdag bij Wakisa. Ik heb vorige week van alle meiden foto’s gemaakt en deze ga ik aan ze geven. Het was één groot feest vorige week toen ik de foto’s ging maken. Foto’s maken vinden ze helemaal geweldig. En dan kun je wel écht zien dat het nog tienermeiden zijn. Voor de foto’s trekken ze eerst allemaal hun mooiste kleren aan en vervolgens begint het poseren. Ik ben denk ik 2 uur bezig geweest om iedereen op de foto te krijgen haha. Maar het was genieten! Woensdag ga ik iedereen de foto geven. Meer dan de helft van de meiden heeft geen enkele foto van zichzelf dus ik denk dat ze hier heel blij mee zullen zijn.

Zondag gaat Wakisa kerst vieren met alle meiden die eerder opgevangen zijn geweest bij Wakisa. Ik ben blij dat ik hier dan nog ben want ik ben ook uitgenodigd. De meiden hebben een kerstdrama ingestudeerd en deze gaan ze zondag opvoeren. Ik heb er zin in!

Donderdag en vrijdag zijn mijn laatste dagen bij Nafasi. Dit wordt denk ik ook nog lastig! Ik werk er nog maar drie weken maar het lijkt al veel langer. Het leuke is dat jullie Nafasi in maart of april op tv kunnen zien bij Metterdaad. Twee weken geleden waren de opnames. Ik ben ook een dag mee geweest. Héél gaaf! Ik ben een dag met de directeur van de EO op pad geweest! Dat kun je toch niet dagelijks zeggen haha. In de uitzending wordt uitgelegd wat Nafasi precies doet. Nafasi is heel actief in het resettelen van de kinderen met de families. Tijdens de opnames worden een aantal kinderen gevolgd die opgevangen zijn (geweest) bij Nafasi. Waaronder Paul, een jongetje van 5 jaar, die teruggeplaatst is bij zijn familie. Hij woont nu in een sloppenwijk. Voor de opnames hebben we Paul opgezocht in de sloppenwijk. Het was héél indrukwekkend. Het is een bizar idee dat deze sloppenwijk voor Ugandese begrippen leefbaar is. Toen ik er doorheen liep kon ik me namelijk écht niet voorstellen dat er mensen kunnen leven. De sloppenwijk ligt onderaan een heuvel en als het regent stoomt al het regenwater dus naar deze sloppenwijk. Toen wij er waren had het net heel veel geregend en sommige huizen stonden helemaal onder water. Het leven kan er onmogelijk hygiënisch zijn. De vochtige huizen, de geuren, de viezigheid.. Het was moeilijk om aan te zien.

We zijn voor de opnames ook naar Wakisa geweest. Marion, het meisje die haar dochtertje van Wakisa naar Nafasi heeft gebracht wordt namelijk ook gevolgd voor de opname. Ik ben super blij dat ze ook bij Wakisa hebben gefilmd want de baby’s van de meiden die in eerste instantie niet terug kunnen naar huis worden sinds kort daar heen gebracht.

Samen met Jackie, degene die Nafasi draaiende houdt, heb ik de afgelopen weken veel nagedacht over hoe we nazorg voor de tienermeiden kunnen realiseren. We hebben een heel plan gemaakt. De meiden krijgen beroepsonderwijs, counseling en geld om ‘iets’ op te kunnen starten waarmee ze inkomen kunnen genereren. Zodat ze in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien en zelf de zorg voor hun kindje op zich kunnen nemen. Jackie heeft een heel netwerk aan mensen bij elkaar kunnen krijgen die mee willen werken. Aankomende donderdag ga ik met Jackie naar deze personen toe om over dit plan te praten. Er wordt een speciale stichting opgezet voor deze nazorg, de naam hiervan wordt ‘Child Initative’. Dit is de eerste organisatie in Uganda die zich inzet voor de nazorg voor deze meiden. En wat ben ik blij dat dit er gaat komen, en dat ik mijn steentje er aan heb kunnen bijdragen! Want het is zo hard nodig!

Het geld dat we ingezameld hebben met familie, vrienden, collega ‘s en de kerk zal allemaal naar deze stichting gaan. Op dit moment zijn er 5 meiden die via deze stichting geholpen gaan worden maar omdat tienerzwangerschappen hier een groot probleem zijn is de verwachting dat dit zich snel uit gaat breiden. Helemaal nu Nafasi veel contact heeft met Wakisa.

Het is nog niet helemaal duidelijk maar waarschijnlijk is er jaarlijks ongeveer €1500,- euro nodig om deze meiden te kunnen helpen. Als ik terug ben in Nederland wil ik proberen dit bedrag jaarlijks bij elkaar te krijgen voor deze meiden. Met hulp van familie, vrienden, collega’s, kennissen moet dit toch lukken? :)

Haha.. mijn tijd hier in Uganda is eigenlijk te kort. Het voelt heel dubbel, aan de ene kant wil ik écht geen afscheid nemen hier maar aan de andere kant verlang ik er ook weer heel erg naar om iedereen in Nederland weer te zien. Ik kan niet wachten om bij de kerstboom, bij mama op de bank, bij te kletsen. Ik kan niet wachten om de rest van mijn familie weer te knuffelen. Ik kan niet wachten om weer door Groningen te fietsen en al mijn lieve vrienden weer te zien. En ik heb ook héél veel zin in mijn nieuwe werk in het UMCG. Het zijn allemaal super goede vooruitzichten! Maar ik weet ook zeker dat ik weer heimwee ga krijgen naar Uganda. Ik ga zeker weten terug naar Wakisa en Nafasi. Deze projecten hebben me namelijk helemaal te pakken. Ik denk dat ik dat nooit meer kan loslaten.

Lieve groet,

Lianne

Een reis vol hoogtepunten!

Ki kati, oli otya?

Voordat ik verder ga met mijn verslaving, vond ik het wel weer eens tijd worden voor een nieuw verhaal op mijn blog. Tegenwoordig ben ik naast het vrijwilligerswerk dat ik doe, namelijk ook heel erg druk met ‘snake’. Weten jullie nog? Dat is dat geweldige spelletje dat je op je eerste mobieltje kon vinden. Omdat ik het hier ook weer met zo’n mooie old school telefoon moet doen, dacht ik: laat ik er dan ook maar wat moois van maken. Samen met mijn huisgenoot zit ik op dit moment midden in een serieuze battle. Tot nu toe heb ik de high score, en dat moet natúúrlijk wel zo blijven!

Maargoed, back to business! Het gaat hier nog steeds heel erg goed! Het is ongelofelijk maar over 4 weken ben ik al weer thuis. Ik kom tijd te kort hier in het super mooie Uganda! Waar zal ik beginnen? In de twee weken die inmiddels alweer zijn verstreken na het schrijven van m’n vorige verhaal, is er weer veel gebeurd. De hoogtepunten wil ik weer graag met jullie delen!

Ik begin bij vorige week dinsdag. Toen ben ik met Joyce mee geweest naar het project (Katalemwe) waar zij vrijwilligerswerk deed. Katalemwe is een plek waar kinderen revalideren na een operatie. Ook worden hier kinderen opgevangen die een handicap hebben. Er zijn kinderen met een open rug (spina bifida), waterhoofd, klompvoeten, botinfecties (osteomyelitis) en hersenbeschadigingen. Het was een héél bijzondere dag! Heb heel veel gelachen met de kinderen maar tegelijkertijd ook heel veel kippenvelmomentjes gehad. Het is ongelofelijk, er komen hier handicaps voor die in Nederland helemaal niet bestaan. En.. dat is ‘simpelweg’ omdat ze in Nederland deze handicaps kunnen opereren. Met dat idee in je achterhoofd, loop je daar wel als een héél rijk mens rond. Het liefst nam ik deze kinderen even mee naar Nederland zodat ze in Nederland geopereerd kunnen worden. Maar helaas gaat dat niet.

’s Ochtends hebben Joyce en ik nagels gelakt en geknutseld. Nagellak ik alle kleuren van de regenboog, ze vonden het geweldig! Niet alleen de kinderen vonden dit geweldig, ook de moeders en de verzorgers! De meeste kinderen die worden opgevangen bij Katalemwe, zijn hier samen met een familielid. De oudere kinderen zijn er meestal alleen. Omdat familie niet altijd in de buurt woont, zien de kinderen die alleen zijn vaak een lange tijd hun familie niet. Dit is best sneu om te zien! Eén van de jongens die alleen is, is Henry. Henry is 18 jaar en heeft een contractuur van zijn achillespees. Hij heeft ook een gebroken knieschijf gehad. Zijn ene voet kan niet plat op de grond staan, hij kan alleen op zijn tenen lopen. Samen met Henry gingen we kaarten maken. Het is bizar om te zien dat je een jongen van 18 héél gelukkig kunt maken met een engeltjeskaart. In opperste concentratie is hij bezig geweest om de kaart zo mooi mogelijk te maken. Ondertussen kwamen er ook andere kinderen kaarten maken, waaronder Maria, 2 jaar oud met klopvoetjes. Ze ging bij Joyce op schoot zitten en op het zelfde moment viel ze ook in slaap. Daarna ging de bel. Tijd voor posho en bonen! We hebben tussen de kinderen, op het gras geluncht. De kinderen hebben Joyce haar camera weten te scoren en maken ondertussen foto’s van werkelijk alles wat ze zien. Héél erg leuk om de foto’s later terug te bekijken.

Na de lunch werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een school waar uitleg werd gegeven over ‘het leven met een handicap’. Judith en Zulfa (meisjes van 16 en 17) , vertelden aan Joyce en mij dat een handicap in Uganda niet geaccepteerd wordt. Het is vaak moeilijk om een school te vinden waar je naar toe kunt, bovendien wordt je gepest, uitgescholden en genegeerd. Zulfa heeft een verkromming aan de rug (scoliose), waardoor ze mank loopt. Judith is verbrand op haar romp en onderarm, ze heeft al verschillende hersteloperaties gehad.

De les over ‘het leven met een handicap’, bleek in een kerk te zijn naast een high school. De les begon met een kerkdienst. Alle kinderen die naar voren wilden komen om te zingen en te dansen, mochten dit doen. Het was zo mooi om te zien, ‘gezonde’ en ‘gehandicapte’ kinderen stonden allemaal door elkaar heen te dansen en te zingen. Daarna begon een social worker van Katalemwe met haar verhaal. Ze vertelde over het revalidatiecentrum, het werk wat ze doen en over die kinderen met de handicap. Ze vertelde dat al deze kinderen er niet zelf voor gekozen hebben om met een ‘handicap’ door het leven te moeten en dat het heel erg belangrijk is dat een handicap geaccepteerd wordt. De kinderen droegen allemaal een shirt met de zin: “Give me a chance to play en learn, I am more than my disability.” De kinderen van Katalembwe gingen vervolgens allemaal één voor één hun verhaal doen voor de volle kerk met studenten. Ze deden hun verhaal bijna allemaal in het Luganda, maar dat deed er niet, ik had overal kippenvel. Betty, een meisje van 9, vertelde bijvoorbeeld dat ze toen ze 5 haar was een boda-ongeluk heeft gehad. Ze heeft haar voet verbrijzeld en dit is niet goed genezen. Haar hele voet is vervormd en ze loopt nu heel slecht. Ze heeft verschillende corrigerende operaties gehad en nu zijn ze bezig met een spalk om haar lopen te verbeteren. Heel indrukwekkend als een meisje van 9 dit zo ‘even’ aan een volle kerk met studenten, door wie zo normaal wordt uitgelachen, verteld!

Na de les, willen we met z’n allen weer in een grote bus vertrekken naar Katalemwe. Maar helaas…. een LEKKE BAND! En om nu te gaan lopen met al die krukken en misvormingen…. We kwamen ongeveer 2 uur later aan bij Katalemwe dan gepland haha.

De bodarit van het Doingooodhuis naar Katalemwe was trouwens ook nog weer een avontuur op zich! We moesten met de boda over de snelweg! Man o man… het was me weer wat! Gelukkig kan ik er ondertussen ook van genieten. Eerlijk gezegd denk ik dat ik de boda nog ga missen als ik terug ben in Nederland.

En dan mijn volgende hoogtepunt! De MURCHISON FALLS SAFARI! Het was onbeschrijfelijk zo mooi! Ik kan er dus ook weinig meer over vertellen. Alleen dat ik zodra ik thuis ben in Nederland, gelijk weer ga sparen voor mijn volgende safari. Ik heb papa al overgehaald om ook mee te gaan. Dat wordt een gezellige boel! Kan niet wachten, heb nu al heimwee naar die plek! Het is zo gek om rond te rijden/varen tussen de olifanten, giraffen, buffels, nijlpaarden, hartenbeesten, krokodillen, prachtige vogels… en nog veel meer stuk voor stuk mooie beesten. Oja… we hebben ook nog heel veel pumba’s gezien. Hahaha die beesten kun je dan eigenlijk weer mooi van lelijkheid noemen. Ik ben ook nog bijna aangevallen door zo’n beest! Ik wilde graag met een pumba op een foto. Nou… ik heb het geweten! Ineens begon hij hele rare geluiden te maken en kwam hij op me afgerend. Ik wist niet hoe snel ik weg moest zijn. Tijdens mijn vlucht, bleef ik NATUURLIJK met mijn voet in een modderplas haken waardoor ik bijna viel en dat beest bijna de mogelijkheid had om me op te eten. Het was me wat. We hebben weer HEEL wat slappelach momentjes meegemaakt tijdens de safari.

Maar écht… ik raad iedereen aan om op safari te gaan. Overal waar je kijkt, is het gewoon super mooi! Daarnaast was de plek waar we sliepen trouwens ook écht niet normaal. We sliepen in een bed en breakfast dat aan de Nijl lag. In ons hutje hadden we uitzicht op de Nijl en vanuit ons bed konden we de Nijlpaarden horen. Heel gaaf!

Zo.. dat was de Safari. Dan zijn we nu aangekomen bij mijn laatste hoogtepunt van de afgelopen twee weken; mijn eerste twee werkdagen bij Nafasi. Nafasi is het kleinschalige kinderopvanghuis waar ik al in eerdere verhalen over heb geschreven. Sinds deze week werk ik 3 dagen bij Wakisa Ministries en 2 dagen bij Nafasi. Nafasi vind ik namelijk ook écht een prachtig project en ik wil mijn tijd hier in Uganda optimaal benutten.

De afgelopen 7 weken die ik bij Wakisa Ministries heb gewerkt, hebben we al 2 baby’s van Wakisa Ministries naar Nafasi gebracht. Natuurlijk was het mooier geweest als dit niet nodig was geweest, maar als er geen andere uitweg is dan weet ik écht zeker dat Nafasi een hele goede oplossing is. Ik heb genoten de afgelopen twee dagen! Knuffelen met de baby’s en knutselen, lezen, zingen en schommelen met de kinderen. Ik wist niet dat ik er zo vrolijk van kon worden. En het is zo mooi om te zien dat de baby’s van Wakisa naar zo’n goede plek zijn gebracht. Mijn dagen werden nog mooier doordat Jackie (het hoofd van Nafasi) en ik super goede plannen heb gemaakt voor het geld dat ik in Nederland ingezameld heb met familie, vrienden en de kerk. We willen het gaan besteden aan nazorg voor tienermoeders.

In eerste instantie zou ik het geld besteden aan Wakisa Ministries. Maar aangezien dit project eigenlijk heel erg goed loopt doordat het al heel veel donateurs heeft, ben ik verder gaan kijken. Wat me de afgelopen weken héél erg bezig heeft gehouden is het feit dat er in Uganda geen organisaties zijn die nazorg kunnen bieden aan tienermoeders. Hier heb ik met Vivian (de directrice van Wakisa) over gesproken. Ik heb gevraagd of het eventueel ook mogelijk zou zijn om het ingezamelde geld te besteden aan onderwijs o.i.d. voor de tienermoeders van Wakisa die niet terug kunnen naar huis. Dit is geen optie omdat er veel bij komt kijken. Wakisa heeft het al druk genoeg met de voorzorg, wat ik overigens ook enigszins begrijp. Vivian ziet wel het probleem in en ze denkt er ook écht over na. Ze zou bijvoorbeeld graag zien dat de baby’s van Wakisa niet meer naar het grootschalige opvanghuis gaan waar ze normaal gesproken heen gaan. Ze zou heel graag willen dat de baby ’s voortaan naar Nafasi gaan. Binnenkort gaan Wakisa en Nafasi dus met elkaar om de tafel om hierover te praten. Heel mooi!

Jackie vertelde mij gister dat zij ook heel graag zou zien dat de baby’s van Wakisa naar Nafasi toe komen. Ze vertelde dat ze een hart heeft voor deze tienermeiden, ze zou deze meiden heel graag willen helpen. En volgens haar hoeft dit ook niet heel erg moeilijk te zijn. Het is alleen echt een geldkwestie. Maar.. met het ingezamelde geld kunnen we heel wat bereiken! Op dit moment zijn er 3 tienermoeders die écht hulp nodig hebben. Jackie zou ze graag helpen met beroepsonderwijs en counseling. De meiden krijgen counseling om te kunnen praten over hun problemen. En daarnaast beroepsonderwijs in bijvoorbeeld kleding maken, knutselwerken of koken zodat ze hier zelf hun geld mee kunnen verdienen. Daarnaast krijgen de meiden ook opstartgeld mee. Ze krijgen de materialen die nodig zijn om bijvoorbeeld kleding te maken. Als de meiden met dit geld iets kunnen opzetten waarmee ze zelf hun inkomen kunnen gaan genereren zou dat natuurlijk super zijn. Een hele duurzame besteding! Zodra ze inkomen hebben, kunnen ze voor onderdak en voedsel zorgen waardoor ze óók de zorg van hun kindje weer op zich kunnen nemen. Wat natuurlijk helemaal geweldig zou zijn! Deze plannen maken me helemaal enthousiast. En… met het ingezamelde geld kunnen we hier veel meer dan 3 tienermeiden helpen. Het is nog niet helemaal definitief, ik moet het ook eerst nog goed met Doingoood overleggen. Volgende week gaan Jackie en ik op huisbezoek bij de tienermoeders die op dit moment heel goed hulp kunnen gebruiken.

En ik loop van de ene bijzondere gebeurtenis in de andere… Vandaag kwamen de nieuwe eigenaren van Nafasi op bezoek. Het bleek een Nederlands stel te zijn die nog meer projecten ondersteunt in Uganda. Ze werken vanuit Nederland. Deze mensen werken samen met de EO. En wat blijkt, volgende week komen ze filmen voor Meterdaad. Nafasi komt dus op de Nederlandse televisie. Én… last but not least, Wakisa Ministries wordt ook nog gefilmd. Ze willen in dit programma namelijk het verhaal van Marion volgen. Marion is het meisje die 2 weken geleden vanuit Wakisa haar babytje naar Nafasi heeft gebracht. Omdat Marion een lange tijd opgevangen is geweest bij Wakisa, willen ze ook nog bij Wakisa filmen. Marion wordt ook één van de meiden die we (als alles doorgaat) gaan steunen met het ingezamelde geld.

Ik kreeg deze week ook nog een héél leuk mailtje! Vanuit de Vredehorst is er nog een keer 250 euro gedoneerd! Het is zo SUPER dat iedereen zo meeleeft, ik heb er écht geen woorden voor! Héél erg bedankt! Dankzij dit geld is Nafasi de komende maanden voorzien in babymelk. Het is een korte termijn besteding maar het is op dit moment wel heel hard nodig. Babymelk is erg duur en omdat er dus in korte tijd 2 baby’s bij zijn gekomen, kunnen ze wel wat extra gebruiken. Volgende week ga ik samen met Inge, de coördinator van Doingoood, babymelk inslaan. Echt TOP!

Zo… zonder dat ik het heb opgemerkt, heb ik zo weer 4 kantjes vol geschreven. Het wordt dus weer nodig tijd dat ik er een einde aan ga breien. Ik hoop dat jullie weer genoeg leesvoer hebben voor de komende twee weken want ik dénk dat ik door mijn snakeverslaving de komende twee weken geen tijd heb voor nieuw verhaal. Grapje:)

Morgenochtend vertrek ik trouwens weer met een aantal huisgenoten naar Jinja. Dit keer NIET om te raften! Ik ga naar de bron van de Nijl. En we blijven er ook een nachtje slapen….omdat we de camping de vorige keer zo mooi vonden!

Fijn weekend allemaal!

Heel veel liefs uit Uganda!

Alwéér een week voorbij

Lieve mzungu’s,

Voordat je het weet is er alwéér een week voorbij! De tijd vliegt, morgen zit ik al op de helft van mijn reis. Ondanks dat ik het vanaf het eerste moment al leuk vind, wordt het hier steeds (nóg) leuker. Ik raak steeds meer ingeburgerd op het project en in de hele Ugandeze cultuur. Eigenlijk kan ik iedereen aanraden om een keertje naar Afrika te gaan. Misschien is het moeilijk voor te stellen maar ondanks de ellende die hier bestaat, is het hier echt volop genieten. Ik heb denk ik nog nooit zoveel gelachen als de afgelopen 5 weken. Iedere dag is er wel een momentje dat ik een ‘slappelachbui’ op voel komen. De Ugandeze bevolking maakt me nog vrolijker dan ik al was. Evenals mijn super leuke huisgenoten! Ik heb hier écht een TOPTIJD!

Aangezien er morgen alweer een nieuwe week begint, leek het mij wel verstandig om de hoogtepunten van afgelopen week in een apart verhaal met jullie te delen. Anders heb ik straks weer veel te veel te vertellen en weet ik niet waar ik moet beginnen.

Op het project heb ik afgelopen week weer een bijzondere gebeurtenis meegemaakt. Een meisje die vier weken geleden is bevallen van een dochtertje en na de bevalling bij haar zus is gaan wonen, kwam totaal overstuur aan op het project om te vertellen dat het niet goed ging. De ouders van het meisje kunnen de situatie rondom de tienerzwangerschap niet accepteren en dreigden maatregelen te nemen als ze niet een andere oplossing zocht voor haar kindje. Haar ouders stemden er namelijk niet mee in dat het meisje bij haar zus ging wonen. Ze had nog het weekend de tijd om een plek voor haar kindje te zoeken…. Het meisje kwam totaal overstuur en machteloos aan bij Wakisa. Ze wil zo graag voor haar kindje zorgen maar ze kan het niet zonder de hulp van haar ouders. Ze heeft geen geld, geen onderdak, geen onderwijs, geen familie die haar steunt, kortom ze heeft ‘NIKS’. De directrice van Wakisa, aunti Vivian, heeft de situatie van het meisje aangehoord, waarna ze bedacht heeft dat Nafasi (het kinderopvanghuis waar ik in een eerder verhaal ook over heb geschreven) misschien wel een oplossing voor haar zou zijn. Aangezien Vivian dit opvanghuis zelf niet goed kent, kwam ze aan mij meer informatie vragen. Ik kon haar alleen vertellen dat ik weet dat dit een heel goed en kleinschalig opvanghuis is die goed is in het resettelen van families. En verder kon ik haar het telefoonnummer van Nafasi geven. Ze heeft gelijk gebeld alleen was de directrice er niet waardoor ze nog tot maandag moesten afwachten. Het meisje en de baby zijn voor het weekend terug gestuurd naar haar zus. Helaas ging het weekend niet goed en is het meisje weer naar Wakisa gevlucht. Er is toen besloten om de baby naar het grootschalige opvanghuis in plaats van Nafasi te brengen voor vier maanden. Toen ik maandags weer op het project kwam en dit verhaal hoorde, baalde ik wel een beetje. Het was zo mooi geweest als het kindje naar een opvanghuis gebracht kon worden waar veel tijd en aandacht aan haar besteed kon worden. Helaas was dit niet gebeurt en ik heb toen ook besloten om me hier verder niet te veel in te gaan mengen, dit is de beslissing van Wakisa geweest en ik wil niet tussen Wakisa en het grootschalige opvanghuis in komen te staan, ze werken namelijk al 9 jaar veel samen. Toen de moeder van het kindje de volgende dag wéér heel verdrietig bij Wakisa aan kwam en ze me vertelde dat ze zo graag voor haar dochtertje wil zorgen maar dat dit onmogelijk was omdat ze haar dochtertje maar één keer in de week mocht zien, brak mijn hart. Ik vond het zo erg voor haar, ze had op deze manier zelf niks meer over haar eigen dochtertje te zeggen. De andere Duitse vrijwilliger en ik hebben toen besloten om Vivian te vragen of het eventueel nog een optie zou zijn om het kindje alsnog naar Nafasi te brengen. Dit bleek een optie te zijn maar álleen als de moeder van het kindje dit graag zou willen. De moeder wilde heel graag bij Nafasi kijken dus Vivian heeft daar naartoe gebeld en we konden gelijk komen voor een gesprek. Samen met het meisje ben ik naar Nafasi gegaan en na een kort gesprek bleek dat het kindje van harte welkom was. De moeder was hier heel blij mij en ze wilde het gelijk diezelfde dag nog regelen. Toen we weer terug kwamen bij Wakisa is iemand anders van Wakisa met het meisje naar het grootschalige opvanghuis gegaan om het babytje op te halen. Dit ging écht op z’n Afrikaans. Qua communicatie kan hier nog veel verbeterd worden. Wakisa was van mening dat het niet goed zou zijn om het grootschalige opvanghuis te vertellen dat het kindje naar een ander opvanghuis ging. Dit was niet goed omdat ze al 9 jaar samenwerken en ze geen problemen willen krijgen. Maar ondanks dat Wakisa al een tijdje zijn twijfels heeft bij dit grootschalige opvanghuis, zijn ze hierover nog nooit met elkaar in gesprek gegaan. De moeder kreeg de opdracht mee dat ze gewoon moest zeggen dat ze weer bij haar familie ging wonen en daarom het kindje op kwam halen. Het probleem was alleen dat het opvanghuis dit verhaal niet helemaal geloofde. Ze zijn haar daarom de terugweg gevolgd en toen bleek dat ze naar Wakisa ging en niet naar haar familie. Waarna de directrice van het opvanghuis boos naar Wakisa belde om te vragen waarom er gelogen wordt. Ze dachten dat ze na een samenwerkingsrelatie van 9 jaar op elkaar konden vertrouwen maar dat bleek dus niet zo te zijn. Een heel drama waar ik in principe los van stond want bij alles wat ik gedaan heb, heb ik toestemming gevraagd en ik heb zelf de beslissing niet gemaakt dat het kindje naar Nafasi mocht. Toch voelde ik me er heel vervelend onder. Ik was namelijk degene die Nafasi ter sprake had gebracht. Toen ik terug kwam bij Wakisa nadat ik de moeder en het babytje naar Nafasi had gebracht, en ik naar Vivian toe ging om te vragen hoe het af was gelopen na het telefoongesprek, liet ze duidelijk merken dat ze heel erg baalde van deze hele situatie. Ze had nooit op mijn vraag in moeten gaan want nu was er een vertrouwensbreuk ontstaan tussen het opvanghuis waar ze al 9 jaar mee samen werken. Ook al zei ze tegen mij dat het niet mijn schuld was, ben ik toch met een heel naar gevoel naar huis gegaan. Thuis kon ik nergens anders meer aan denken, ik baalde er ontzettend van. Ik probeerde steeds aan het blije gezicht van de moeder te denken toen we haar baby naar Nafasi hadden gebracht maar door het hele gedoe er omheen voelde het niet goed. De volgende dag ben ik na een nacht slecht slapen met lood in m’n schoenen naar het project gegaan. Maar ik dacht, ik moet dit uitpraten met Vivian voordat het nog vervelender wordt. Gelukkig viel het allemaal reuze mee. Vivian kwam juist haar excuses aanbieden aan mij omdat ze vond dat ze zich onredelijk gedragen had tegenover mij. Ze had mij nooit het gevoel mogen geven dat ik hier schuldig aan was. De problemen waren allemaal ontstaan nadat ze gelogen hadden en dat kon ze mij niet kwalijk nemen. Ze vertelde ook dat ze juist heel blij was dat ik naar het belang van de baby en de moeder had gekeken. Ze hoopt dat ze in de toekomst vaker samen kan werken met Nafasi dus binnenkort wil ze hierover met Nafasi in gesprek gaan. Ik was zo opgelucht na dit gesprek! Had ik me weer zorgen gemaakt om niks. Maar ik begon door de situatie van de dag daarvoor echt even aan mezelf te twijfelen. Uiteindelijk was het een heel leerzame gebeurtenis haha. Ik ben die dag nog even terug gegaan naar Nafasi om wat kleertjes te brengen voor de baby. Ik kwam precies op het goede moment aan want de moeder van het babytje was er ook net. Ze kreeg net uitleg over hoe belangrijk het is dat ze dagelijks langs blijft komen om haar dochtertje borstvoeding te geven. Ze vertelde haar dat dit goed voor de relatie tussen haar en het kindje maar ook is de voeding beter voor het kindje. Tijdens de uitleg straalde de moeder helemaal. En.. tegelijkertijd straalde ik ook want ik dacht: het is écht beter dat ze hier naar toe zijn gegaan want deze uitleg zouden ze bij dat andere opvanghuis nooit krijgen. Sterker nog, ze was daar maar één keer per week welkom om haar dochtertje te zien dus het wordt ook totaal niet gestimuleerd.

Na deze gebeurtenis werd mij ook weer duidelijk hoe slecht het in dit land gesteld is met de nazorg voor de tienermoeders. Het zou zo mooi zijn als er een huis is waar de moeders samen met hun kindje opgevangen kunnen worden na de bevalling. Dat er een huis komt waar ze én kunnen wonen én onderwijs kunnen krijgen. Dit bestaat hier helaas niet. Ik hoop dat dit er ooit gaat komen. Het is ondertussen één van mijn toekomstdromen geworden.

Verder heb ik afgelopen week nog een ziekenhuis bezocht. Ik ben met twee meiden mee geweest naar de echo. Heel bijzonder om eens een Ugandees ziekenhuis te zien. Ik had een heel achterhaald ziekenhuis verwacht in vergelijking met Nederland. Dat zal ook absoluut zo zijn maar qua echo maken ging het gelukkig precies hetzelfde haha. De verpleegkundige die de echo maakte, kon heel duidelijk vertellen wat je allemaal zag en ook kon ze ons heel duidelijk laten zien dat beide meiden een zoontje krijgen.

Het weekend was eigenlijk ook wel écht een hoogtepuntje deze week. Vrijdag zijn we op stap geweest in een mzungukroeg. Het was een TE GEKKE avond! De Afrikanen die er waren, hebben de mzungu’s even geleerd wat dansen is! HEERLIJK! Helaas eindigde de nacht iets minder leuk want mijn telefoon is daar gestolen. Verder hebben we vrijdag en zaterdag de hele dag zonder water gezeten en zaten we een tijdje zonder stroom dit weekend. Haha… Oja en niet te vergeten ik moet de was hier MET DE HAND doen! Dit weekend ging ik dus écht even terug in de tijd! Maar ondanks dat heb ik toch genoten van m´n weekend! Ik ben heerlijk van de zon genoten aan het zwembad. Het ULTIEME vakantiegevoel!

Na een heerlijk weekend ben ik nu weer klaar voor een nieuwe week! Het wordt een kort weekje op het project want dinsdag ga ik met Joyce (huisgenootje) meelopen op het project waar zij werkt. Dit is een revalidatiecentrum voor kinderen. Ik ben heel benieuwd! En donderdag gaan we op safari dus het worden maar twee daagjes op het project.

Slaap lekker allemaal!

Liefs uit Kampala

Raften op de Nijl!!

Lieve mensen,

Voordat ik ga slapen wil ik jullie nog even meedelen dat ik nog LEEF! Wat een weekend heb ik gehad zeg! Het raften op de Nijl was écht G-E-W-E-L-D-I-G! Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dit gedaan heb. Ondanks dat het geweldig was ben ik namelijk nog nooit in mijn leven zo bang geweest hahaha! Ik kan het niet laten om dit grote avontuur even met jullie te delen.

Dus…. Bij deze heb ik een nieuwe map met foto's van dit weekend toegevoegd aan mijn blog. Eigenlijk was mijn weekend ombeschrijfelijk dus ik hou mijn verhaal kort. De foto's vertellen zeker weten alles. Het raften, de indrukwekkende natuur waar de doorheen gingen, het camp waar we geslapen hebben aan de Nijl én tussen de apen, de Ugandeze mensen.... Ik hou van dit land!

Haha.. toen we de terugweg weer in de bus naar huis reden en we langs de kant van de weg (tussen de kasten, bedden, stoelen, banken en tafels óók) lijkkisten zagen staan die daar verkocht werden, kregen we spontaan de slappe lach. We zijn toch wel heel blij dat we dit avontuur met z'n allen kunnen navertellen. Gelukkig wist ik van te voren niet hoe eng dit was, anders had ik dit SUPER SUPER SUPER gave weekend waarschijnlijk gemist.

Fijne week allemaal! Liefs!

De week van de tegenstellingen

Lieve mensen,

Hier weer een nieuw bericht vanuit Uganda! Er zijn inmiddels alweer twee weken verstreken na het schrijven van m’n vorige verhaal. Weer twee bijzonder indrukwekkende weken waarin weer veel is gebeurd. Het waren twee weken vol tegenstellingen die ik graag met jullie wil delen.

Vorige week heb ik twee verschillende kinderopvanghuizen bezocht. Maandags ben ik naar een grootschalig opvanghuis geweest. Dit was een opvanghuis voor kinderen tussen de 0-4 jaar oud. Samen met een Duitse vrijwilliger van mijn project heb ik hier een dagje meegelopen. Regelmatig worden er babytjes van Wakisa Ministries naar dit opvanghuis gebracht voor adoptie. We waren erg benieuwd hoe dit opvanghuis precies zou zijn. Het was ontzettend indrukwekkend om zoveel kinderen bij elkaar te zien die allemaal geen ouders meer hebben. Ik kon het me haast niet voorstellen. Ik liep mee met een groep babytjes die net konden zitten. Er werkten twee man aan leiding op een groep van ongeveer 30 baby’s. Geheel vlekkeloos verliep dit niet…. Ik heb mijn ogen uitgekeken! Voor ik het wist, zaten er 10 kinderen op mijn schoot. Het was overduidelijk dat deze kindjes weinig persoonlijke aandacht krijgen. Het was schrijnend om te zien. Deze kindjes kregen bijvoorbeeld met z’n tweeën tegelijk de fles, het was eigenlijk net lopende band werk. Er was weinig liefde voelbaar. Deze kinderen hebben geen vader of moederfiguur om zich heen. Het opvanghuis zoekt naar adoptiegezinnen maar omdat er zoveel kinderen zijn, is het heel moeilijk om voor iedereen een adoptiegezin te vinden. Voor veel kinderen is er na hun vierde levensjaar nog geen adoptiegezin gevonden. Dat betekend dat ze weer overgeplaatst worden naar een ander opvanghuis voor oudere kinderen. Het is maar de vraag of adoptie dan nog gaat lukken. De meeste kinderen blijven hun hele leven in een opvanghuis wonen. Ik had heel erg te doen met deze kinderen. Het voelde alsof deze kinderen niet meer als ‘mensen’ gezien worden. En de vraag bij dit opvanghuis is ook of de adoptieprocedure allemaal wel even ‘fair’ verloopt, het woord ‘kinderhandel’ is al een paar keer voorbij gekomen. Het probleem is dat adoptie in dit opvanghuis gezien wordt als de eerste oplossing. Het opvanghuis krijgt veel geld voor adoptie en dat is voor hun mooi meegenomen. Ze sluiten niet eerst andere oplossingen uit als bijvoorbeeld familiehereniging of pleeggezinnen. Dat dit gebeurt, is natuurlijk verschrikkelijk. Je kunt je afvragen of adoptie namelijk altijd de beste oplossing is voor deze kinderen. Gelukkig zijn niet alle kinderopvanghuizen in Uganda hetzelfde. Afgelopen week heb ik gelukkig ook de andere kant gezien! Samen met Inge (de coördinator van ons Doingoood) ben ik bij Nafasi geweest. Dit is een opvanghuis waar 8 kinderen wonen. Ze wonen in een heel gezellig/warm huis. En er is veel tijd/aandacht voor ieder kind. Dit opvanghuis ziet adoptie echt als een laatste oplossing. Voordat er gekozen wordt voor adoptie, worden eerst alle andere opties uitgesloten. Bij dit opvanghuis proberen ze de familie heel nauw betrekken bij alles. Het zou namelijk het mooiste zijn als het kindje weer terug kan naar zijn/haar familie. Er hing in dit huis een lijst met alle kinderen die er de afgelopen twee jaar zijn opgevangen. Bij alle kinderen werd ook beschreven waar ze naar toe zijn gegaan. Het was mooi om te zien dat in de meeste gevallen de kinderen weer herenigd konden worden met hun families. Je kon op de lijst duidelijk zien dat adoptie echt uitzonderingen waren. Ik vind het een heel fijn idee dat de kinderen die hier voor adoptie zijn afgestaan echt een eerlijke adoptieprocedure hebben doorstaan.

De dag dat k naar Nafasi ging was écht een hele mooie dag. Vlak voor dat ik er met Inge naartoe wilde gaan, was er een meisje bij Wakisa Ministries terug gekomen die een maand geleden bevallen was van een zoontje. Ze kwam vertellen dat het haar niet lukte om alleen voor de baby te zorgen. Ze was door haar familie op straat gezet, ze heeft geen geld, geen huis en geen opleiding. Kortom ze kon geen kant op en ze voelde zich ontzettend verdrietig en machteloos. Toen ik vertelde dat ik met Inge een bezoekje bij Nafasi wilde brengen, werd de directrice van Wakisa Ministrie gelijk enthousiast. Er moest namelijk een oplossing komen voor deze moeder en haar zoontje. En het opvanghuis waar ik maandags naar toe ben geweest, leek ons niet een goede oplossing. Na maandag hebben de andere vrijwilliger en ik onze indrukken gelijk met Wakisa Ministries gedeeld. Zij hadden al hun vraagtekens bij dit opvanghuis maar na maandag kregen ze nog meer vragentekens. Ze waren dus al aan het nadenken over andere opvanghuizen voor de baby’s mocht dit eventueel nodig zijn. Voor het meisje die op dat moment bij Wakisa Ministries terug was gekomen, leek dit een hele geschikte oplossing. De directrice is daarom gelijk gaan bellen met Nafasi voor meer informatie. Al gauw bleek dat dit meisje en haar zoontje hier heel erg welkom waren. Inge en ik hebben dit meisje en haar zoontje naar Nafasi gebracht. Er is besloten dat het kindje voorlopig bij Nafasi blijft maar dat de moeder zo vaak als ze wil langs kan komen. Ze wíl namelijk wel voor haar kindje zorgen maar in haar eentje kán ze dat niet. Nafasi ondersteund de moeder en probeert nu doormiddel van gesprekken de familiebanden te herstellen zodat ze toch zo snel mogelijk weer naar huis kunnen. Het herstel zit hem in de acceptatie van de tienermoederschap. Dit is in de ogen van de ouders van dit meisje een schande. Hier in Uganda bestaat er ook de wet dat je onder je 18^e geen relatie mág hebben, dus laat staan dat je zwanger bent voor je 18^e…. Voor ons is deze regel onvoorstelbaar maar goed de Ugandeze cultuur is niet vergelijkbaar met die in Nederland. Het is in ieder geval een héél fijn idee dat dit meisje en haar baby nu in goede handen zijn. Het meisje hoeft niet bang te zijn dat er ineens voor adoptie gekozen wordt terwijl ze hier zelf niet achter staat.

Vorige week vrijdag was ik jarig! Het was een onvergetelijke verjaardag! Wederom een dag vol tegenstellingen. Ik werd door iedereen in de watten gelegd. M’n huisgenootjes hadden allereerst ’s ochtends al het huis versierd met ballonnen en toen ik op het project kwam en het lokaal in liep werd er gelijk volop voor mij gezongen. Ik werd die dag niet 1x toegezongen maar dat was wel 100x en ik kreeg allemaal lieve briefjes van de meiden op het project. Ik voelde me echt jarig! Ik had voor de meiden cakejes gebakken en ‘s middags werd nog een keer uitgebreid mijn verjaardag gevierd op het project. Dit voelde ook wel heel erg dubbel. Er was die dag namelijk ook weer een meisje die haar kindje af ging staan voor adoptie. Het was een meisje die uit een heel arm gezin komt, ze komt uit een buitendorpje van Kampala en leeft met haar moeder en haar broers en zussen in een huisje van 4 bij 4. Ze zijn daar blij als er per dag genoeg geld is voor één maaltijd. De moeder van dit meisje heeft er heel hard voor gewerkt om te zorgen dat haar kinderen naar Kampala konden voor school. Dit is haar gelukt. Maar tijdens haar schooltijd in Kampala is ze zwanger geraakt, niet door seksueel misbruik maar door een heel kortdurende relatie. De moeder van het meisje is heel erg teleurgesteld in haar en keurt het absoluut niet goed dat ze samen met haar baby naar haar terugkeert. Ze heeft namelijk geen geld om voor een baby te zorgen. Het was heel moeilijk om te zien dat ze de baby af moest staan. Het meisje hield namelijk echt heel veel van haar kindje. Het is zo erg dat GELD hier bijna altijd de reden is dat mensen hier niet gelukkig kunnen worden. Met geld zouden er zoveel meer oplossingen zijn voor dit meisje en de baby. Toen ik op de terugweg op de boda zat naar huis kon ik m’n tranen niet bedwingen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat dit gebeurde tijdens mijn tijd in Uganda. Het voelde op dat moment zo dubbel dat ik ‘s avonds met mijn huisgenoten mijn verjaardag ging vieren en uit eten ging terwijl je hier zoveel ellende ziet. Ik was blij dat ik toen ik thuis was even mijn hart kon luchten in het Nederlands. Over het algemeen gaat het prima met mijn Engels alleen in dit soort gevallen is het toch fijn als je even in het Nederlands even je hart kunt luchten. Dit hielp ook écht. Hierna heb ik alles even achter me gelaten en zijn we in de taxi gestapt naar een super gezellig restaurant met live muziek. Het was echt genieten, ik voelde me heel erg jarig. Van m’n huisgenootjes kreeg echt hilarische cadeautjes: een pot nutella (omdat ze hier alleen jam en suiker als beleg kennen voor op brood), een wegenkaart van Kampala (omdat ik hier altijd totaal gedesoriënteerd ben), een typische ugandeze ‘gebrande’ dvd (deze gebrande dvd’s kun je hier overal op straat kopen, super grappig!) én last but not least een boekje met allemaal Engelstalige gebeden. Haha en dat moet ik natuurlijk even verder uitleggen. Ik heb al eerder verteld dat Uganda een heel christelijk land is. Het project waar ik werk is ook heel christelijk. Ondanks dat ik zelf ook christelijk ben, moet ik er wel aan wennen. In Nederland ben ik niet gewend dat het geloof in God zo ongeveer het gespreksonderwerp van de dag is, hier is dat dus wel het geval. ’S Ochtends op het project beginnen we bijna alle dagen met een kringgebed. Er wordt dan ook van mij verwacht dat ik hardop bid in de groep. Ik vind het heel mooi om te doen maar dit is best wel nieuw voor mij, laat staan dat ik ook nog in het Engels moet bidden! In het begin zat ik hier ’s avonds dus op de bank al te bedenken waar ik de volgende dag in het kringgebed voor wilde bidden… haha we hebben er ook echt lol om gehad! Mijn huisgenoten hebben nu als hulpmiddel dit boekje voor me gekocht. IDEAAL! Het is wel heel grappig hoor. Ik loop hier dus ook hele dag met christelijke liedjes in m’n hoofd. M’n huisgenoten kunnen inmiddels al alle liedjes mee zingen. Echt geloof het of niet maar zélfs het inzingen bij muziek is christelijk. Dat gaat namelijk als volgt: Ha Ha Haleluja, Ho Ho Ho Hosanna, Hi Hi Hi Hi lives in you. I am a child of God.

Zo, ik ben een beetje afgedwaald alleen dit verhaal moest ik gewoon even met jullie delen! Maar om nog even mijn verjaardag terug te komen. Het was dus super super bijzonder om dit hier een keer mee te maken. Wel heel raar dat ik het dit jaar niet tegelijk met mijn lieve broer (die dezelfde dag als mij jarig is) kon vieren! Maar dat halen we volgend jaar gewoon dubbel en dwars in!

Vorig weekend heb ik een wandeling gemaakt door de buitendorpjes van Kampala. Weer een bijzondere dag! Het was de eerste keer dat ik buiten Kampala kwam. Wat een rust in vergelijking met de stad. Hier in Kampala is het werkelijk áltijd druk. Ik vraag me zelfs wel eens af of de mensen hier ’s nachts wel slapen want de hele nacht door hoor je pratende mensen en muziek. In de dorpjes hier om Kampala is dat het tegenovergestelde. Binnen een half uurtje loop je hier in de prachtige, rustgevende natuur. De natuur is hier heel erg mooi. De grond in hier heel vruchtbaar dus het is hier heel groen en qua eten kun je hier echt heel veel verbouwen. Dit is wel een geluk voor de mensen die daar wonen want in vergelijking met de stad leek hier de armoede nog wel weer meer te zijn. Niet alleen de grond is hier erg vruchtbaar maar volgens mij zijn de vrouwen dat hier ook. OVERAL waar je kijkt zie je kinderen, we werden continu door ze omringt. En ik voelde me soms net koningin Maxima. Al zwaaiend liepen we door de dorpjes en werden we toegeroepen (Mzungu, mzungu!). Dat is toch best heel raar ook mee te maken. Maar ook héél mooi om met deze kinderen in contact te komen. Ondanks de armoede leken de mensen er toch wel heel gelukkig te zijn. Wij in Nederland kunnen er nog veel van leren om blij te kunnen zijn met ‘niks’. Hier zijn de mensen niet matrealistisch en ik denk dat dat heel goed is!

Wees niet bang lieve mensen, over afgelopen week ga ik niet zo’n lang verhaal meer schrijven als dat van de week hiervoor. Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer een Afrikaan aan het worden ben. Het Afrikaanse leven en de bijzondere gebeurtenissen wennen steeds meer. Ik begin het boda rijden zelfs leuk te vinden! En op het project wordt het ook met de dag leuker. Er is steeds meer een band met de meiden en ‘de staff’. De meiden komen steeds vaker naar me toe om even te kletsen of om een spelletje te doen. Hier kan ik écht van genieten. Het is zo ontzettend mooi om met deze meiden te mogen werken. Sinds afgelopen geef ik ook mijn eigen ‘lessen’, soms doe ik dit samen met een andere Duitse of Deense vrijwilliger. Afgelopen week heb ik samen met een Deense vrijwilliger die psycholoog is een groepsessie gegeven. Het onderwerp was ‘boosheid’. Interessant om te zien dat de meiden steeds opener worden over hun gevoelens. Ze kregen de opdracht om een brief te schrijven aan de persoon op wie ze boos zijn (geweest). Voor deze meiden is dit best heftig omdat veel van de meiden seksueel misbruikt zijn en dat gaat (natuurlijk) gepaard met woede. Verder heb ik deze week ook twee keer een dagopening gedaan. We hebben thema: ‘Wie ben ik’?’ uitgepluisd aan de hand van de bijbel. Volgende week ga ik voor de dagopening een armband van levensparels met ze maken. Iedere kraal (parel) heeft een bepaalde betekenis. Ik vind het echt ontzettend leuk om dit soort lessen te geven. Verder help ik mee met de muzieklessen. Het is heel erg jammer dat ik mijn dwarsfluit niet mee heb genomen (ja mam, ik had toch naar je moeten luisteren…), geef ik kooklessen en ik geef af en toe knutsellessen. Afgelopen week heb ik armbandjes van wol gemaakt met de meiden. Dit vinden ze helemaal geweldig.

Nu is het vrijdag en is het tijd voor… WEEKEND! Morgenochtend om half 7 vertrek ik met Joyce en Rianne voor een weekendje naar Jinja! We gaan hier raften op de Nijl! Super eng maar ik heb er ook héél veel zin in! Ik kan niet wachten dus ik kruip nu ook gauw m’n bed in.

Fijn weekend allemaal!

Veel liefs, Lyenne