De eerste week bij Wakisa Ministries

Hello mzungu’s,

Het is weer tijd voor een nieuw verhaal op mijn reisblog, aangezien ik jullie gráág mee wil nemen in het bijzondere Ugandeze leven. Mijn tweede week zit er alweer bijna op en er is deze week weer genoeg gebeurt om over te schrijven! In dit verhaal ga ik jullie meenemen in mijn kennismaking met de Afrikaanse kerk, een ontmoeting met straatjongens en de eerste week bij Wakisa Ministries.

Mijn week begon eigenlijk vorige week zondag, toen ben ik samen met huisgenootjes naar een Afrikaanse kerkdienst geweest. Een Afrikaanse kerkdienst MOET je natuurlijk meegemaakt hebben, vonden wij! Ik was er super benieuwd naar. Twee huisgenootjes werken op een project met straatjongens en zij hadden het goede idee om samen met deze straatjongens naar de kerk te gaan. De kerk waar we naar toe zijn geweest staat in een heel armoedige wijk in Kampala, het is de wijk waar deze straatjongens ook leven. De jongens zijn tussen de 8-15 jaar. Het was heel bijzonder om dit te doen met deze jongens. Een kerkdienst is voor hun echt één groot feest om naar toe te gaan, het is hét uitje van de week, in Nederland kunnen we ons dat bijna niet voorstellen haha. Ik zat dus ook in een kerk met ongeveer 80% kinderen en jongeren, ik heb m’n ogen uitgekeken! De kerk leek op een oude schuur waarin een podium gemaakt was. Het podium was bekleed met kleden en bloemen en we zaten op plastic stoeltjes. Om 10:00 zou de dienst beginnen maar… dit werd ongeveer 11:00 omdat het regende. Als het regent dan ligt alles hier gelijk plat. De Ugandezen hebben namelijk een mega hekel aan de regen (het is maar goed dat ze niet in Nederland wonen). Als er een paar druppeltjes vallen dan rijden er bijvoorbeeld ook gelijk geen boda’s meer. Het wordt dan dus ook lastig om ergens te komen want de meeste mensen hier hebben geen auto. Maar ik begin al weer af te dwalen merk ik want we waren bij de kerkdienst gebleven. De kerkdienst duurde ontzettend lang maar was wel héél vrolijk. De muziek werd begeleid door een mevrouw op een keyboard en 5 vrouwen die gingen zingen. Er werden veel bekende liedjes gezongen alleen werd de melodie een beetje omgegooid. De kinderen met wie we naar de kerk gingen vonden het geweldig, ze zongen luidkeels mee en ze vonden het ook heel leuk om mee te dansen. Echt heel erg mooi om te zien! Als ik mijn huisgenootjes zo hoor dan is het een indrukwekkend project met deze straatjongens, ze leven namelijk écht in hele erge armoede. Met één maaltijd per dag zijn ze al blij. Dat deze maaltijd áltijd hetzelfde is, is voor hun niet erg, eten is eten. Het is moeilijk om aan te horen dat deze jongens zo leven. Je zou bijna zeggen dat je deze kinderen mee wil nemen naar Nederland. Natuurlijk weet ik dat dat ook niet de oplossing is, maar ik wil het ze gewoon niet aan doen om zo te moeten leven. Er zijn hier kinderen die een hondje vol vlooien (5 weken oud), zien als speelgoed en ermee gooien en doen. Of kinderen die een broek aan hebben die voor een volwassene zelfs nog te groot is. Of een straatjongetje die in een steen is gestapt en een super groot gat in zijn voet heeft die ontzettend pijn doet, ontstoken is en waar niet goed voor gezorgd wordt. Deze jongens hebben geen ouders die voor hun zorgen, de andere straatkinderen zien ze als hun familie. Het is moeilijk te beseffen dat ik tussen deze armoede leef. Soms voel ik me bijna schuldig als ik ’s avonds in m’n bed lig, als ik onder de douche sta of als er weer een lekkere maaltijd aan het eten ben. De tegenstellingen tussen armoede en rijkdom zijn hier echt absurd groot. Op het project waar ik werk is de armoede gelukkig minder goed zichtbaar. De meiden hebben het bij Wakisa Ministries qua hygiëne, onderdak, eten/drinken en kleding in ieder geval goed. Dat is een hele geruststelling want de meiden hebben al genoeg andere problematiek. Ik vraag me wel vaak af waar de meiden vandaan komen en waar ze naartoe gaan na de bevalling. Er zitten ongetwijfeld genoeg meiden tussen die ook weer terug moeten naar ‘de armoede’.

Gelukkig werkt Wakisa Ministries er heel hard aan om alles allemaal zo goed mogelijk te regelen voor de meiden, óók de nazorg. Het probleem hier is alleen vaak dat er eigenlijk geen vervolg opvangcentra’s zijn waar deze meiden samen met hun baby’s naartoe kunnen. Wakisa streeft er daarom heel erg naar om de familiebanden weer te herstellen. En bij 90% van de gevallen lukt dit. Het gekke hier is dat de situatie na de bevalling vaak wel geaccepteerd wordt. Dit komt doordat de dikke buik dan niet meer zichtbaar is. En aangezien de families hier vaak heel groot zijn, kunnen mensen dan dus ook denken dat de baby van iemand anders is. Deze manier van denken is voor ons, Nederlanders, moeilijk te begrijpen. Ik zou het soms wel eens willen veranderen maar tegelijkertijd vraag ik me dan ook af of ik dat wel ‘moet’ willen. Het heeft namelijk alles met cultuurverschillen te maken. Dus ik denk dat aanpassen de beste manier is. Haha en cultuurverschillen zijn hier in overvloed dus je hebt hier genoeg aanpassingsvermogen nodig;) Gelukkig gaat het me goed af, al moet ik zeggen dat het soms wel pittig is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar de problematiek van de getraumatiseerde meiden dan zou ik toch denken dat psychische hulp onmisbaar is. In Nederland zouden deze meiden allerlei psychische hulp krijgen om het trauma te verwerken. Hier in Uganda gaat het heel anders. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat 'anders' ook meteen 'slecht' is maar ik moet er wel echt aan wennen. Uganda is een heel christelijk land en hier wordt werkelijk ‘alles’ gezien als ‘de wil van God’. Dat deze meiden seksueel misbruikt zijn en daardoor zwanger zijn geraakt is dus ook Gods wil. Dit krijgen de meiden ook mee, de meiden leren dat ze de situatie moeten accepteren omdat God er een bedoeling mee heeft. Het heeft in hun ogen weinig zin om er over te praten. Persoonlijk vind ik dit een moeilijke kwestie. Ik ben zelf ook gelovig en ik geloof écht dat deze meiden heel veel kracht uit hun geloof kunnen putten maar voor mijn gevoel verliezen ze hier soms een beetje de realiteit. Want alle nare dingen die deze meiden meemaken… dat kan toch nóóit Gods bedoeling zijn? Persoonlijk denk ik dat er bij het oplossen/accepteren van de problemen van deze meiden, meer nodig is dan alleen de gedachte dat het 'Gods bedoeling' is. Praten over gedachten en gevoelens is denk ik heel belangrijk. Ik hoop dat ik hierin nog ‘iets’ kan betekenen voor deze meiden.

De afgelopen week heb ik voornamelijk meegelopen met alle activiteiten. Dit om de meiden beter te leren kennen en om een beeld te krijgen van wat Wakisa allemaal doet. Het was een héél bijzondere week! Het is zo mooi om met deze meiden te mogen werken. Ik denk dat mijn verhaal te uitgebreid wordt als ik een hele dag bij Wakisa ga beschrijven dus dat komt nog wel een keer. Maar het is bijzonder om te merken dat er in een week tijd al best een band is ontstaan met de meiden. Aan de hand van wat foto’s zal ik jullie meer uitleg geven over afgelopen week:

Ik heb werkelijkwaar nooit geweten dat je iemand zo blij kan maken met NAGELLAK! Dinsdag heb ik dit met de meiden gedaan. Ik had dit vanuit Nederland al meegenomen. Haha echt ze waren zo trots op hun nagels. Ze wilden allemaal op de foto. Deze foto’s moet ik gewoon met jullie delen, ze gingen er echt voor poseren, zo leuk!

Het is moeilijk om vertrouwen te winnen bij de meiden. Door hun verleden vertrouwen ze namelijk niemand meer. Eén van de meiden zei deze week tegen mij: “Je kunt niemand op de wereld vertrouwen, alleen God.” Dit vond ik wel echt schrijnend. De meiden praten onderling ook heel weinig met elkaar. Terwijl je toch juist denkt dat ze zoveel steun aan elkaar zouden kunnen hebben.

Woensdag kwam er een vrouw (nu 25 jaar) bij Wakisa die 6 jaar geleden ook bij Wakisa opgevangen is geweest. Ze heeft nu een zoontje van 6. Ze kwam vertellen hoe die tijd voor haar is geweest en hoe ze haar leven na de bevalling weer heeft opgepakt. Een heel mooi verhaal want ze is haar droom achterna gegaan, ze is gaan studeren. Om dit te verwezenlijken heeft Wakisa haar financieel geholpen. Ik vind het super dat dit kan! Hier heeft ze namelijk haar hele leven profijt van. Deze vrouw was nu net afgestudeerd en vol trots liet ze haar diploma aan de meiden zien. De meiden hebben tijdens haar hele verhaal aandachtig geluisterd, heel mooi! Wakisa Ministries doet écht goede dingen!

Ik hoop dat alle meiden die nu bij Wakisa Minstries zijn opgevangen ook de kans krijgen op hun droom achter na te gaan. Want dromen hebben ze echt allemaal. De één wil dokter of verpleegkundige worden en de ander wil het bedrijfsleven in. Toen ik vertelde dat ik verpleegkundige ben, vonden ze dat helemaal geweldig. Hier is het niet vanzelfsprekend dat je later een beroep kunt uitoefenen. De meiden krijgen bij het project veel beroepsonderwijs in koken, kaarsen maken, naaien, sieraden maken etc. zodat ze later zelf voor hun inkomen kunnen zorgen. Dit werk is hier veel vanzelfsprekender.

Afgelopen week zijn er twee baby’s geboren. Een jongetje, Mark (zie de foto hieronder) en een meisje, Glorious. Wat een prachtige baby’s! Het gaat gelukkig goed met de meiden en de baby’s. De bevalling vindt altijd plaats in het ziekenhuis. Als er geen grote complicaties zijn gaan ze na de bevalling gelijk weer terug naar Wakisa Ministries (voor maximaal 14 dagen). Ze worden altijd opgehaald door aunti Herriet, dit is de verloskundige die gedurende de zwangerschap en na de bevalling de meiden helpt. Aunti Herriet is als een moeder voor de meiden. Dit komt ook omdat ze 24/7 bij Wakisa Ministries is. Ze woont bij Wakisa. Ik heb echt respect voor deze vrouw.

Maandag ga ik een kijkje nemen bij Sanju’s baby’s home. Dit is een huis waar pasgeboren baby’s naartoe worden gebracht voor adoptie. Het babytje die vorige week vanuit Wakisa Ministries werd afgestaan voor adoptie is hier ook naartoe gebracht. Ik ben heel benieuwd hoe dit zal zijn. Het lijkt me ook weer heel indrukwekkend!

Volgens mij wordt het wel weer tijd om een einde aan dit verhaal te breien. Ik moet hier altijd oppassen want voor ik het weet heb ik zo tien kantjes vol geschreven. Dat moet ik jullie maar niet aandoen, haha. Afgelopen week heb ik heerlijk afgesloten in de zon aan het zwembad. Dit heb ik af en toe wel even nodig denk ik, hoe dubbel het soms ook voelt. Ik voelde me gister namelijk net een prinses, zo luxe was het daar. Volgens mij heb ik wel 10.000x gezegd hoe mooi ik het daar vond. Ik had echt even het gevoel dat ik in een totaal andere wereld leefde als de rest van de week.

Lieve mensen, tot de volgende keer! Bedankt voor al jullie lieve berichtjes en reacties op mijn vorige verhaal, super fijn!

Liefs vanuit Kampala, Aunti Lian (zo noemen de meiden mij op het project)

IK BEN ER!

Lieve allemaal,

Mijn éérste bericht vanuit Uganda! Het is nog steeds een beetje onwerkelijk maar… ik het is toch écht waar dat ik hier nu ben! Ik ga proberen een gestructureerd verhaal te schrijven maar ik heb eigenlijk geen idee waar ik moet beginnen. De afgelopen dagen zijn heel indrukwekkend geweest. Wat ben ik blij dat ik dit avontuur ben aangegaan. Nu al!

Dinsdagochtend begon het avontuur. Om 11:00 vertrok het vliegtuig. Mijn voornemen was dat ik het ‘afscheid nemen’ niet te zwaar moest nemen. Maar… Dat is dus absoluut niet gelukt. Laat ik het zo zeggen dat ik dinsdag heel wat extra water en zout nodig had om alle tranen te compenseren. Het onbekende maakte het denk ik allemaal zo spannend want drie maanden vind ik in principe heel goed te overzien. De vlucht liep allemaal gesmeerd, heel fijn! Ik had onderweg genoeg te lezen. Van mama kreeg ik vlak voor dat ik door de douane ging een map vol met héél veel kaartjes van familie en vrienden. Écht super lief! Wat een lieve berichtjes stonden er in.. en héle mooie songteksten en spreuken. Iedereen ontzettend bedankt! Haha, de kaartjes bezorgden wel weer wat tranen maar ik werd in het vliegtuig omringt door Afrikaanse mannen die mij gelijk weer wisten op te vrolijken.

Na een tussenstop in Kigali, Rwanda ben ik om 23:00 geland in Entebbe, Uganda. Echt heel bijzonder dat ik nu zelf de warmte van Afrika kon voelen en dat ik nu zelf de Afrikaanse geur kon ruiken waar ik al zoveel verhalen over had gehoord. Toen ik mijn visum had geregeld en ik m’n koffers van de band gehaald had, stond Charly (de chauffeur van Doingoood) op me te wachten. Charly heeft me naar het Doingoood huis in Kampala gereden, dat was ongeveer 45 minuten rijden. Ik woon hier in een huis met 8 andere Nederlandse vrijwilligers. Heel leuk!

De volgende dag kreeg ik een rondleiding door Kampala. Dit was heel bizar, de vorige dag had ik namelijk doordat het donker was nog eigenlijk niks gezien van het land, ik had alleen de chaos in het verkeer opgemerkt. Het moment dat ik ‘s ochtends de hekken rondom ons huis uit liep zag ik gelijk hutjes waar hele gezinnen in wonen. Vanuit hun huisje verkopen ze fruit en groenten om zo wat inkomen binnen te krijgen. De verschillen tussen armoede en rijkdom zijn hier ontzettend goed zichtbaar, dat kan ook best heel confronterend zijn. Want het huis waar ik woon is voor Oegandeze begrippen echt heel erg luxe.

Voor de rondleiding in Kampala gingen we met de boda boda (taxiscooters) naar het centrum van Kampala. Dit was één groot avontuur! Je kunt je niet voorstellen hoe het verkeer hier is als je in Nederland woont. OVERAL maar dan ook OVERAL rijden auto’s, taxibusjes en boda boda’s. En aan beide kanten van de weg lopen heel veel mensen. De boda boda’s rijden kriskras over de weg, bang voor ongelukken zijn ze hier écht niet! Als de boda boda’s nog een gaatje zien om voor een auto langs te kunnen dan doen ze dat ook gewoon, HOE KLEIN DAT GAATJE DAN OOK IS! Toen ik voor de eerste keer achterop zo’n boda boda zat, heb ik écht gevreesd voor mijn leven. Maar.. haha ik moet zeggen, het leven in Uganda went snel. Ik vind het nu al lang niet meer zo eng als de eerste dag. Om ons in Kampala te kunnen verplaatsen gebruiken wij eigenlijk altijd de boda boda. Vlakbij ons huis is een verzamelplaats voor de boda boda’s. Als ik ’s ochtends dus naar ons project wil dan kan ik daar vrijwel gelijk op een boda stappen. Eerst moet er dan nog een prijs onderhandeld worden. Het ritje naar mijn project is zo’n 2000 shilling, dat is zo’n 60 eurocent. Haha, als ik terugkom in Nederland dan ben ik ook gelijk een rekenster geworden! Het verschil in armoede en rijkdom én de chaos in het verkeer hebben woensdag het meeste indruk op me gemaakt. Wat een bijzondere wereld hier!

Donderdag was het hier independent day, iedereen was vrij. Ik hoefde dus ook pas vrijdag op mijn project te beginnen. Marloes en Sanne (twee andere vrijwilligers van Doingoood én ook huisgenootjes) gingen die dag Hollands koken voor een Oegandees gezin, ik ben met hun mee gegaan. Dit gezin heeft een bijzonder project (Jaguzu) opgezet. Ze ondersteunen gezinnen die in grote armoede leven. Het gaat om vrouwen + de (vaak vele) kinderen die geen man/vader meer hebben, vrouwen die voor kinderen zorgen die niet van hun zijn en oudere vrouwen. Jaguzu helpt deze gezinnen onder andere door het schoolgeld voor de kinderen te betalen of door hen van inkomen te voorzien. Donderdag ben ik mee geweest naar deze gezinnen om daar kleren uit te delen. Dit was heel indrukwekkend. Ik ben in hutjes geweest van 3 bij 3 waar 1 bank staat maar waar 10 mensen wonen. Één vrouw van ongeveer 50 jaar die ziek is en voor 9 kinderen zorgt die niet van haar zijn. Zij heeft deze kinderen bij zich genomen omdat ze geen eigen vader en moeder meer hebben. Heel confronterend want de beelden ken je wel van tv maar nu loop je er dus zelf tussen. Het is zo fijn als je deze mensen blij kunt maken met bijvoorbeeld wat kleren… maar aan de andere kant is het ook echt iets dat wij ons in Nederland echt niet voor kunnen stellen. Wat een oneerlijke wereld.

Gisteren was mijn eerste dag op het project, Wakisa Ministries. Hier had ik heel veel zin in, al zo lang ben ik met dit project bezig en nu ging ik het eindelijk in levende lijve zien. Mijn eerste dagje op het project was gelijk vrij heftig! Er was ’s nachts een gevecht geweest tussen twee tienermoeders en die hadden elkaar naar de keel gegrepen, ze hadden ook een ander meisje gepest. Omdat het niet de eerste keer was dat deze meiden agressief werden, zijn ze naar huis gestuurd. Dit was niet zo maar iets, ze doen dit echt niet snel want deze meiden worden niet voor niks bij Wakisa opgevangen. Maar de veiligheid van de andere meiden werd nu voorop gesteld. Toen ik aan kwam op het project werden deze meiden net naar huis gestuurd, dit was dus een beetje een rottig moment. Toen de meiden naar huis waren, was er al weer een volgend probleem. Afgelopen dinsdag is er een meisje bevallen. Een heel heftige geschiedenis want ze is zwanger geraakt door incest, ze is door haar eigen vader verkracht. Dit meisje zou na de bevalling weer terug gaan naar haar familie maar dat werd gisterochtend ineens onmogelijk gemaakt. Het meisje heeft vorige week op aanraden van Wakisa aangifte gedaan bij de politie. Nu is haar vader opgepakt en zit in de gevangenis. De familie is nu ontzettend boos dat ze aangifte heeft gedaan en ze zijn nu naar haar op zoek, ze willen haar zelfs vermoorden. Het meisje moest dus gelijk overgebracht worden naar een andere, veilige plek waar ze niet door haar ouders gevonden kan worden. Wakisa heeft gisteren besloten dat het beter zou zijn als het meisje haar zoontje af zou staan voor adoptie. Ze kan namelijk zelf niet voor haar kindje zorgen, ze is 15, heeft geen geld, nooit onderwijs gehad én ze heeft geen familie of vrienden waar ze terecht kan. Een heel heftige beslissing. ’S Middags heeft de moeder gelijk afscheid genomen van haar zoontje en daarna is zij zelf ook naar een ander opvanghuis gebracht. Dit was echt heel heftig om te zien, iedereen was er ook echt van ontdaan. Het meisje was heel erg verdrietig. Dit zijn voor Wakisa Ministries ook écht dilemma’s, de hulpverleners daar waren er ook kapot van. Maar ze hebben toch voor de veiligheid van de baby gekozen. Helaas kennen ze hier in Uganda geen blijf van mijn lijf huizen of iets dergelijks. Het project lijkt me wel heel erg mooi, voor wat ik nu al gezien heb, doen ze heel veel goede dingen. Gister kon ik nog samen met Marloes naar het project, maandag ga ik voor het eerst alleen. Ondanks de heftige en hectische dag hebben we de dag op het project vrolijk afgesloten. Omdat Marloes gister voor het laatst was, werd er nog een afscheid georganiseerd. Heel bijzonder. Ze waren zo dankbaar voor haar werk. Het afscheid eindigde met een heel mooi lied die de meiden voor haar gingen zingen.

Een zeer indrukwekkende week was het! Maar nu heb ik weekend en ga ik alles even laten bezinken! We gaan zo naar de evenaar, vanaf hier een uurtje rijden. Ik ben héél benieuwd. Heel gaaf dat ik straks kan zeggen dat ik op de evenaar heb gestaan!

Haha.. ik heb geprobeerd mijn verhaal zo kort mogelijk te houden….. dit is niet echt gelukt. SORRY!

Nog één nachtje!

Lieve allemaal,

Nog één nachtje en dan gaat mijn avontuur beginnen! Morgenochtend vertrek ik voor drie maanden naar Oeganda. IK HEB ER ZIN IN!

In Oeganda ga ik vrijwilligerswerk doen bij Wakisa Ministries. Wakisa Ministries iseen crisisopvang voor tienermeiden die door seksueel misbruik zwanger zijn geraakt.Het zijn getraumatiseerde meiden die hier opgevangen worden omdat ze nergens anders naartoe kunnen. Schaamte en schande maken dat deze meiden niet geaccepteerd worden door hun familie. Voor meer informatie over Wakisa Ministries stuur ik een link mee. Hierin wordt heel duidelijk beschreven wat het project inhoud.http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/projecten/wakisa_ministries_kampala_oeganda.

Door mee te werken aan dit project hoop ik een steentje bij te kunnen dragen aan 'de hoop op een betere toekomst' van deze meiden. Ik vind het ontzettend belangrijk dat ook deze meiden een kans krijgen om zich te kunnen ontwikkelen. De meiden die zijn opgevangen bij Wakisa Ministries krijgen psychische steun bij het trauma, ondersteuning bij de bevalling en het aankomende moederschap of adoptie. Daarnaast krijgen ze ook(beroeps)onderwijs om zich voor te bereiden op hun toekomst.

Met hart en ziel wil ik mij inzetten voorhet levensgeluk van deze meiden. Maar ik weet ook zeker dat ik van hen heel veel ga leren. Samen staan we sterker! Het zal (denk ik) een geweldige levenservaring worden en ik kijk er onwijs naar uit!

De afgelopen weken stonden voor mij voor een heel groot deel in teken van de voorbereidingen op mijn reis. Hierbij heb ik ervaren dat er ontzettend veel mensen zijn die meeleven. Dit doet me heel goed, ik wil jullie via deze weg heel erg bedanken!

Mijn koffers zijn inmiddels ingepakt en…… het grootste deel hiervan zijn babykleertjes voor de pasgeboren baby’s op het project. Wat zullen ze hier blij mee zijn want er is grote behoefte aan. Deze kleertjes heb ik allemaal gekregen. ÉCHT TOP!

Daarnaast heb ik voor het project ook geld ingezameld. Vorige week zondag mocht ik in de kerk iets vertellen over Wakisa Ministries en er werd ook gecollecteerd. Met deze collecte hebben we meer dan 600 euro opgehaald! Dit geld komt goed terecht! De komende drie maanden mag ik meebepalen waar het geld aan besteed wordt. Ik zal jullie op de hoogte houden! Iedereen ontzettend bedankt! Oók voor alle lieve woorden en berichten die ik de afgelopen weken ontvangen heb!!

Via deze blog wil ik jullie op de hoogte houden van mijn reis. Het is nog even afwachten hoe het met de internetverbinding zal gaan maar… dat zal vast ergens lukken. Leuk dat jullie mij willen volgen!

Veel liefs,Lianne

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Lianne